Kombinacja norweska
Z Wikipedii
Kombinacja norweska to olimpijska dyscyplina sportowa, na którą składają się skoki i biegi narciarskie.
Podczas zawodów kombinacji norweskiej systemem Gundersena najpierw odbywa się konkurs skoków (2 serie). Następnie według zajętej kolejności w skokach narciarze startują w biegu na 15 km. W sprincie rozgrywana jest jedna seria skoków i bieg na 7,5 km. W biegu masowym najpierw rozgrywa się bieg na 10 km, a później jedną serię skoków. W sprincie i kombinacji systemem Gundersena najlepsi ze skoków jako pierwsi wybiegają na trasę, zwycięzcą jest pierwszy na mecie, a w biegu masowym stratę w biegu przelicza się na punkty skoków. Zwycięża najlepszy po skokach. W starcie masowym nie ma sędziów skokowych. Trzyosobowe jury ewentualnie odejmuje punkty (4 na normalnej skoczni lub 4,8 na dużej) za brak telemarku przy lądowaniu, bądź za upadek (odpowiednio 10 lub 10,8).
Przeliczniki:
1 metr w Gundersenie na skoczni dużej - 1,2 punktów
1 punkt straty na skoczni - 15 sekund straty w biegu
sztafety - 4x5 -> 1 minuta=40 pkt. lub w przypadku 3x5 -> 1 min = 45 pkt.
Istnieją też dwa rodzaje kombinacji drużynowej. W kombinacji drużynowej normalnej najpierw jest drużynowy konkurs skoków (3 lub 4 zawodników po dwa skoki), a potem jest sztafeta 4x5 km (3x5 km). W kombinacji sprinterskiej startuje dwóch zawodników. Najpierw oddają po jednym skoku, a potem jest sztafeta 2x7,5 kilometra. Drużynowy start masowy również istnieje z zasadami podobnymi do indywidualnej masówki.
Kombinacja norweska ma swój Puchar Świata, podobnie jak inne konkurencje narciarskie. Cykl dla zaplecza czołówki to Puchar Świata B, odpowiednik Pucharu Kontynentalnego w skokach narciarskich. Zawody kombinacji odbywają się na MŚ juniorów i seniorów w narciarstwie klasycznym oraz zimowych igrzyskach olimpijskich.
