Kondotier
Z Wikipedii
Kondotier (wł. condottiere) – we Włoszech, w okresie od XIV do XVI w. dowódca oddziałów wojsk najemnych w służbie miast lub dworów książęcych, który na własny rachunek werbował ludzi do swojego oddziału.
Zdaniem Giovanniego Villaniego, kronikarza florenckiego, ojcem najemników był Roger z Flor, były templariusz, który dowodził katalońskim odziałem w służbie bizantyjskiego cesarza Andronikusa II. Innymi znaczącymi dowódcami najemników w tym czasie byli Katalończycy William della Torre i Diego de Rat i Niemiec Werner z Urslingen. U boku Wernera wyrósł kolejny słynny kondotier, Montreal d'Albarno, były mnich, zwany przez współczesnych Fra Moriale. W Toskanii już od lat 60.XIII wieku w armiach służyli zagraniczni najemnicy. Z czasem oddziały tworzone przez kondotierów używane były w innych krajach europejskich. W Polsce korzystano z usług kondotierów tylko w czasie wojny trzynastoletniej.
Do sławnych kondotierów należeli m.in.:
- John Hawkwood ("Giovanni Acuto"),
- Facino Cane (Casale Monferrato),
- Braccio da Montone,
- Muzio Attendolo, zwany Sforza ("Silny"),
- Bartolomeo Colleoni,
- Malatesta da Verucchio,
- Gattamelata (własc. Erasmo da Narni),
- Niccolo Piccinino,
- Giovanni Vitelleschi,
- Francesco Bussone zwany Conte di Carmagnola,
- Cezar Borgia.
