Wikipedysta:Konsylwia

Z Wikipedii

ŚWINKA MORSKA Rasa gładkowłosa Systematyka Domena eukarioty Królestwo zwierzęta Typ strunowce Podtyp kręgowce Gromada ssaki Szczep łożyskowce Rząd gryzonie Rodzina marowate Rodzaj Cavia Gatunek świnka morska Nazwa systematyczna Cavia porcellus (Linnaeus, 1758)

Rasa rozetkowa

Rasa długowłosa Świnka morska (Cavia porcellus) - gryzoń należący do rodziny marowatych (Caviidae). Popularne zwierzę domowe.

Spis treści [ukryj] 1 Pochodzenie 2 Opis 3 Żywienie 4 Hodowla 5 Bibliografia

Pochodzenie  [edytuj]

Świnka morska pochodzi z Ameryki Południowej, początkowo występowała na terenach Peru, Brazylii i Paragwaju. Została udomowiona przez Inków i rozprzestrzeniona na znaczną część Ameryki Południowej. Do Europy przybyła wraz z pierwszymi odkrywcami i stała się często hodowanym zwierzęciem domowym. W Ameryce Południowej mięso świnki morskiej stanowi przysmak, pieczone świnki podawane są w restauracjach. Świnka morska, niegdyś popularne zwierzę laboratoryjne, wykorzystywane w badaniach naukowych, obecnie zastępowana jest przez myszy i szczury, które szybciej się rozmnażają.

Opis  [edytuj]

Długość ciała: 22-35 cm Długość ogona: brak ogona Ciężar: około 700 gramów Zwierzęta występują w trzech rodzajach futra: gładkowłose, długowłose i rozetka, czasem wyodrębnia się także odmianę peruwiańską (tj. długie włosy, częściowo rozetka). Istnieje wiele odmian barwnych - w stanie dzikim gryzonie te mają umaszczenie szare lub brunatne, natomiast osobniki hodowlane mają futro plamiste - w plamy czarne, białe, czerwono-żółte (rude), brązowe. Występują także osobniki hodowlane jednobarwne, jednak głównie długowłose. Świnka morska dobrze kopie, ale prowadzi naziemny tryb życia; nie potrafi się wspinać na drzewa. Żyje w koloniach, jest aktywna w dzień i w nocy. Okresy wzmożonej aktywności to świt i zmierzch, ze względu na najmniejsze zagrożenie ze strony drapieżników. Świnka morska to roślinożerca.Podobnie jak niektóre inne gryzonie może obywać się bez wody (potrzebne płyny czerpie wówczas ze spożywanych owoców itp.). Czas trwania ciąży to 60-70 dni, na jeden miot przypada 2-3 młodych. Młode osobniki są wcześnie samodzielne i mogą się odżywiać pokarmem stałym już pierwszego dnia życia. Dojrzałość płciową wcześniej osiągają samice, a samce w wieku około 2-3 miesięcy. Żyją około 6-8 lat.

Żywienie  [edytuj]

Świnki morskie żywią się: nasionami - szczególnie ziarnami zbóż, trawą oraz sianem, warzywami (marchwią, ogórkiem, itp.), a także owocami (jabłkiem,bananem, itp.). Podobnie jak ludzie, w odróżnieniu od innych ssaków, nie potrafią syntezować własnej witaminy C, przez co muszą uzupełniać jej braki odpowiednim pokarmem, np. pietruszką. Świnki morskie są najmniejszymi trawożernymi ssakami - brak wymaganego do tego długiego układu trawiennego rekompensują koprofagią - jedzeniem własnych odchodów, skąd czerpią niezbędną do poprawnego trawienia witaminę B i bakterie. Jak na przedstawicieli świata gryzoni przystało, również świnkom nieustannie, przez całe życie przyrastają siekacze wymaga to zapewnienia im warunków do ich ścierania, aby zbyt długie zęby nie stały się dla zwierzęcia uciążliwe, a nawet niebezpieczne. W tym celu świnkom morskim podaje się kawałki wysuszonego pieczywa, gałązki z drzew owocowych lub wierzby, orzechy w łupinach, itp.

Niebezpieczne dla świnek pokarmy to:

ziemniaki, kapusta pekińska, zbyt duża ilość koniczyny i kapusty (powodują wzdęcia, z którymi świnki nie potrafią sobie radzić) sałata lodowa (zupełny brak składników odżywczych, dużo chemii) warzywa spryskiwane środkami chemicznymi (dawka nieszkodliwa dla ludzi dla świnki może być śmiertelna) ziarna słonecznika o twardej łupinie - świnka może sobie nie poradzić z pogryzieniem i nawet się udusić (dot. zwłaszcza młodych osobników). Nie powinno to jednak być powodem całkowitego wyłączenia słonecznika z diety świnki - szczególnie cenny jest słonecznik świeży, z którym gryzoń poradzi sobie bez kłopotu. gałązki bzu

Hodowla  [edytuj]

Rozetka trójkolorowaŚwinki morskie to bardzo popularne zwierzęta domowe - choć może nie są tak inteligentne jak szczury ani nie tak mało wymagające jak chomiki, to jednak nie można im odmówić sporej dozy uroku osobistego, przyjacielskości, zdolności reagowania na sygnały opiekuna (głos, gwizd itp.) poprzez ożywienie, gryzienie prętów klatki, popiskiwanie i "zgrzytanie zębami". Jako zwierzęta stadne najlepiej czują się w grupach (od dwóch świnek w górę), choć mogą być również hodowane samotnie, jeśli opiekun poświęca im dużo uwagi. W odróżnieniu od innych gryzoni, świnki morskie nie potrafią wysoko skakać i, choć szybkie i sprytne, to jednak nie są szczególnie zwinne, co sprawia, że nawet dziecko sobie z nimi poradzi. Rzadko cechują się agresywnymi zachowaniami wobec opiekuna, dobrze znoszą głaskanie czy trzymanie na rękach. Minimalny rozmiar klatki dla jednej świnki morskiej to 60 x 40 cm i odpowiednio więcej dla kolejnych zwierząt. Jeśli klatka jest mniejsza niż 7 m² na świnkę, hodowca musi zapewnić swoim zwierzętom możliwość wybiegania się na wolności przez około godzinę dziennie. Klatki dla świnek morskich nie można wykładać wiórami sosnowymi, gdyż ich intensywny zapach prowadzi do śmiertelnych chorób układu oddechowego.

Zobacz galerię na Wikimedia Commons: Świnka morska

Bibliografia  [edytuj]

Turkiewicz,Karlina. 2004. Wszystko o świnkach morskich. Warszawa: Mako Press. Mettler, Michael. 2004. Świnki morskie. Janki: Agencja Wydawnicza J. Mostowski. Steinkamp, Anja. 1994. Świnka morska: kupno, pielęgnowanie, żywienie. Warszawa: PiL. Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awinka_morska"