Kozły hiszpańskie
Z Wikipedii
Kozły hiszpańskie, znane również jako konie fryzyjskie (fr. chevaux-de-frise), to rodzaj umocnień polowych chroniących piechotę i tabory przed atakami kawalerii nieprzyjaciela i będących rodzajem zasieków. Kozły hiszpańskie były powszechnie stosowane na polach bitew od średniowiecza po początki XX wieku, kiedy to z powodzeniem zastąpiły je zasieki z drutu kolczastego.
Budowane były z drewna, przy czym przez bazową, dość grubą belkę, w której nawiercono uprzednio pod właściwym kątem otwory, przesuwano zaostrzone na końcach, jednakowej długości drągi. Montowano je przemiennie, pod kątem 90°, najczęściej w odległości od kilkunastu do kilkudziesięciu centymetrów od siebie. Bardzo wrażliwe (i wówczas niebezpieczne dla własnej piechoty[1]) na ostrzał artyleryjski, a nawet muszkietowy[2], znakomicie sprawdzały się przeciwko szarżom konnicy, która albo nadziewała się na kolce, albo musiała wstrzymać natarcie, by móc ewentualnie uderzać powtórnie po zniszczeniu lub odciągnięciu kozłów.
Konstrukcje te nie miały natomiast żadnego zastosowania w walkach piechoty, która potrafiła pokonywać zasieki od czasów średniowiecza po dziś dzień.
[edytuj] Bibliografia
- R. Ernest Dupuy i Trevor N. Dupuy, The Harper Encyclopedia of Military History, New York 1993, ISBN 0-06-270056-1
