Krzesła

Z Wikipedii

Krzesła (fr. Les Chaises) to sztuka teatralna z 1952 roku, francuskiego dramaturga rumuńskiego pochodzenia Eugène Ionesco.

Premiera miała miejsce 22 kwietnia 1952 roku w Théâtre Nouveau Lancry.

[edytuj] Ważniejsze polskie wykonania

• 18 maja 1957 - Teatr Śląski im. S. Wyspiańskiego w Katowicach, reż. J. Wyszomirski
• 29 czerwca 1957 - Teatr Kameralny w Krakowie, reż. Jerzy Grotowski i A. Mianowska.
• 25 sierpnia 1957 - Teatr Dramatyczny w Warszawie, reż. Ludwik René

[edytuj] Opis sztuki

To właśnie starzy, zmęczeni i znudzeni sobą ludzie występują w sztuce Eugene Ionesco, na ich życie składają się wciąż te same historie, w których kurczowo trzymają się konwenansów i ceremonialnych gestów. Żyją opuszczeni przez rodzinę, spowici marzeniami oraz wspomnieniami, dlatego samotność idzie w parze z ich codziennym życiem. Jednak nastąpić ma wielki dzień - oto zjawią się w ich domu "wszyscy", by wysłuchać orędzia Starego do ludzkości, orędzia, które uratuje ludzkość. W końcu pojawiają się pierwsi goście - z tym, że my widzowie ich nie widzimy one są w naszej wyobraźni, być może są również w wyobraźni staruszków.

Jedynymi fizycznymi postaciami dla widzów są Stary i Stara krzątający się wokół niewidzialnych gości (w scenie końcowej pojawia się również Mówca). My widzowie jesteśmy świadkami ich rozmów, zachowań, dowcipów. W końcu przychodzi coraz więcej gości, scena zapełnia się krzesłami a przebieg akcji powoduje, że gospodarze zostają przez te krzesła pochłonięci. Dramat kończy scena samobójczej śmierci obojga Starych oraz wymamrotany, nieczytelny monolog Mówcy, któremu nie udaje się nic zakomunikować widowni.

W dramacie odnaleźć można echa cyrkowej areny, kabaretowych koronek i fraków, barokowych loczków i poetyki niemego kina.

Tekst sztuki jest zabawny, ale nie pozbawiony refleksji, w której farsa przeplata się z ponurą wizją bezsensu ludzkiego losu. Sam autor określił swoją sztukę mianem "farsa tragiczna".