Lanfrank z Bec
Z Wikipedii
Lanfrank z Bec, urodzony ok. 1010 w Pawii; zmarł 28 Maja 1089 roku w Canterbury). Był teologiem i filozofem, benedyktynem i arcybiskupem Canterbury. Założył szkołę klasztorną w Bec w Normandii.
W sporze o wzajemny stosunek wiary i rozumu stawał w obronie poglądów dających pierwszeństwo wierze. Dla udowodnienia wysuwanych tez posługiwał się rozumowaniem, traktując dialektykę jako metodę poznawczą w teologii.
Zabrał głos w sporze o Eucharystię, który miał miejsce około 1050 roku i wypowiedział się przeciwko Berengarowi. Dla wyjaśnienia realnej obecności posłużył się terminologią zaczerpniętą z filozofii Arystotelesa. Odróżnił w eucharystycznych postaciach niewidzialną substancję od widzialnych przypadłości (akcydensy). Przemiana sakramentalna dokonuje się - jak tłumaczył - na poziomie substancji, a nie przypadłości[1]. Nauka o substancji i jej akcydensach pozwoliła na odejście od "kanibalistycznych" interpretacji Eucharystii i dała podstawę dla późniejszej nauki o transsubstancjacji. Termin transsubstancjacja (tj. przemiana substancji chleba w substancję Chrystusa), utworzony został w połowie XII wieku, podjął go Sobór Laterański IV i Sobór Trydencki, a twórczo rozwinął Tomasz z Akwinu.
Próbował zrewidować tekst Wulgaty, jednak bez powodzenia[2].
[edytuj] Linki zewnętrzne
[edytuj] Bibliografia
- Helen Clover, Margaret Gibson: The Letters of Lanfranc, Archbishop of Canterbury. Oxford University Press, 1979, ISBN 0-19-822235-1
- Margaret Gibson: Lanfrank von Bec. In: TRE 20 (1990), 434-436
- Margaret T. Gibson: Lanfranc of Bec. Clarendon, Oxford 1978, ISBN 0-19-822462-1
