Latające skrzydło
Z Wikipedii
Latające skrzydło to układ konstrukcyjny samolotu lub szybowca bez wyodrębnionego kadłuba.
Ponieważ skrzydło stanowi element nośny i jest niezbędnym elementem każdego samolotu, wyeliminowanie wszystkich innych części składowych samolotu (kadłuba, ogona) teoretycznie powoduje maksymalne zmniejszenie oporu powietrza. Odmianą konstrukcji "latające skrzydło" są konstrukcje bezogoonowe w których wyodrębniony jest kadłub, ale nie ma ogona – przykładem takiego samolotu jest Waterman Whatsit.
W tradycyjnych konstrukcjach skrzydło zazwyczaj jest umieszczone w takim miejscu kadłuba, by środek ciężkości samolotu wysunięty był nieco przed środek parcia, co z kolei powoduje, że samolot ma tendencję do lotu w dół. Aby temu przeciwdziałać, na długim ogonie samolotu zamontowane są małe powierzchnie (usterzenie poziome) które wyrównują układ sił, "podciągając" do góry nos i powodując, że samolot bez interwencji pilota może lecieć w linii prostej bez zmiany poziomu lotu.
Takie rozwiązanie jest bardzo proste, ale ma kilka poważnych wad. Umieszczenie usterzenia na końcu ogona oznacza, że samolot jest dłuższy niż "musi", przez co staje się cięższy. Ponadto, przedłużony kadłub samolotu musi być pusty i nie może być wykorzystany do przewożenia ładunku, aby nie przesunąć środka ciężkości. Największym problemem jest jednak to, że usterzenie stwarza dodatkowy opór powietrza zmniejszając w ten sposób osiągi samolotu.
Badania nad konstrukcjami "latających skrzydeł" rozpoczęły się już w 1919 roku w firmie Junkers. Zaprojektowany przez tę firmę samolot "Giant" JG1 został jednak zniszczony w roku 1921 przez komisję aliantów ds. awiacji, gdyż jego rozmiary przekraczały maksymalne dozwolone rozmiary samolotów jakie wolno było budować w Niemczech według ustaleń po zakończeniu I wojny światowej. W Junkersie powstało wówczas wiele futurystycznych projektów tego typu samolotów, między innymi gigantyczne latające skrzydła będące w stanie przewozić 1000 pasażerów. W 1931 firma ta zbudowała Junkers G-38, 34-miejscowy samolot pasażerski, który był w momencie powstania największym samolotem na świecie. "Latający Hotel" wszedł do służby w linii lotniczej Lufthansa, a w późniejszym czasie był wykorzystywany w Luftwaffe. Został zniszczony przez wycofujące się wojska angielskie w Atenach w 1941. Japonia zbudowała kilkanaście samolotów tego typu na licencji od Junkersa, w lotnictwie japońskim były używane jako bombowce.
Największą wadą konstrukcji tego typu jest to, że aby w skrzydle było dość miejsca na załogę i przewożony ładunek samo skrzydło musi być bardzo grube, przez co nie nadaje się do zastosowania w szybkich samolotach, latających z prędkością zbliżoną do prędkości dźwięku.
W przypadku amerykańskiego bombowca B-2 Spirit układ latającego skrzydła został wybrany nie z powodu aerodynamicznej wyższości nad układem klasycznym, ale dla spełnienia wymogów technologii stealth. "Latające skrzydło" ma znacznie mniej powierzchni, które mogą odbijać fale radaru przez co samolot jest trudniejszy do wykrycia.
