Lennart Bergelin

Z Wikipedii

Sven Lennart Bergelin (ur. 10 czerwca 1925 w Alingsås) - tenisista szwedzki, zwycięzca wielkoszlemowych mistrzostw Francji w grze podwójnej, wieloletni reprezentant w Pucharze Davisa, trener Björna Borga.

Lennart Bergelin zaliczał się do szerokiej czołówki światowej w okresie bezpośrednio po II wojnie światowej. W 1948 został sklasyfikowany jako dziewiąta rakieta świata w nieoficjalnym rankingu pisma "Daily Telegraph". W tymże roku wygrał w parze z Jaroslavem Drobným międzynarodowe mistrzostwa Francji (w finale pokonali Harry Hopmana i Franka Sedgmana), a także doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu. W 1/8 finału Wimbledonu wyeliminował najwyżej rostawionego Amerykanina Franka Parkera 5:7, 7:5, 9:7, 0:6, 10:8, chociaż w decydującym secie przegrywał już 3:5 i zmagał się z serią skurczy. W ćwierćfinale przegrał z późniejszym triumfatorem Bobem Falkenburgiem. Z innych osiągnięć turniejowych Bergelina można wymienić finał międzynarodowych mistrzostw Włoch w 1951 w grze mieszanej (w parze z Doris Hart, porażka z Shirley Fry i Felicisimo Amponem).

Przede wszystkim uznanie Bergelinowi przyniosły występy w reprezentacji Szwecji w Pucharze Davisa. Razem z Torstenem Johanssonem przyczynił się do stworzenia silnej ekipy, czego wyrazem był awans do finałów międzystrefowych w 1946, 1950, 1951 i 1954. W 1950 był bohaterem ekipy szwedzkiej w finale międzystrefowym, ale jego dwa cenne zwycięstwa w singlu - nad Frankiem Sedgmanem i Johnem Bromwichem - nie wystarczyły do pokonania silnej Australii (Australijczycy we właściwym finale odebrali następnie Puchar Amerykanom). Postawa w tym spotkaniu przyniosła mu tytuł szwedzkiego sportowca roku według pisma "Svenska Dagbladet".

Bergelin rozegrał łącznie 88 pojedynków w ramach Pucharu Davisa, z czego wygrał 62. Do jego najcenniejszych zwycięstw, poza wspomnianymi wyżej w finale z Australią, można zaliczyć pokonanie Włochów Nicoli Pietrangeli i Orlando Siroli czy niemieckiego weterana Gottfrieda von Cramma. Najlepsze pary deblowe tworzył z Torstenem Johanssonem i Svenem Davidsonem. Ostatni raz wystąpił w 1965 w meczu z Polską po dziesięcioletniej przerwie w meczach kadry, partnerując w deblu Janowi-Erikowi Lundqvistowi w zwycięskim spotkaniu przeciwko Mieczysławowi Rybarczykowi i Tadeuszowi Nowickiemu. Jak podaje "Przegląd Sportowy", nadal był w tym okresie w znakomitej dyspozycji, w meczach sparingowych wygrywał z młodszymi konkurentami do gry w zespole narodowym i był poważnym kandydatem do występu także w singlu. Piętnaście lat wcześniej w meczu Pucharu Davisa pokonał w czterech setach Władysława Skoneckiego.

W 1971 Bergelin objął funkcję kapitana reprezentacji Szwecji w Pucharze Davisa. Prowadził zespół przez pięć lat, osiągając m.in. pierwsze zwycięstwo Szwecji w tych rozgrywkach w 1975 (w finale z Czechosłowacją wystąpili Björn Borg i Ove Bengtson). To właśnie Bergelin w 1972 wprowadził do ekipy młodego Borga, a wkrótce został także jego osobistym trenerem. Dwaj Szwedzi, mimo początkowych nieporozumień (Bergelin spoliczkował na oczach dziennikarzy podopiecznego, kiedy ten odmówił wykonania jednego z poleceń), współpracowali ze sobą przez całą karierę Borga.

W 2004 Lennart Bergelin został wpisany do Hall of Fame tenisa szwedzkiego.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:

mistrzostwa Francji
- gra podwójna - wygrana 1948 (z Jaroslavem Drobným)

Źródła:

Zbigniew Dutkowski, 150 rakiet. Najlepsi tenisiści świata, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1984
Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978