Leon Halban
Z Wikipedii
Leon Halban (ur. 23 września 1893 w Krakowie, zm. 3 maja 1960 w Lublinie) - polski historyk prawa.
Absolwent gimnazjum we Lwowie (1911) i Uniwersytetu Lwowskiego (1916). W 1926 habilitował się w UJK i pracował tam w Katedrze Prawa Kościelnego kierowanej do 1936 przez prof. Władysława Abrahama. Od 1936 roku profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i kierownik Katedry Prawa Kościelnego. W czasie okupacji sowieckiej Lwowa działał w konspiracji politycznej i wojskowej, współpracował z konspiracyjnym Stronnictwem Ludowym. W czasie okupacji hitlerowskiej ukrywał się w lwowskim klasztorze Sacré-Coeur i pomimo choroby (zapalenie nerwów ruchowych) prowadził tajne nauczanie na konspiracyjnym UJK. Jesienią 1944, po ponownym wkroczeniu sowietów opuścił Lwów i przeniósł sie do Lublina. Od 1945 profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a potem Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zajmował się głównie historią prawa kościelnego, napisał też pracę Religia w Trzeciej Rzeszy (1936).
Od czasu okupacji niemieckiej poruszał się na wózku inwalidzkim, w 1959 amputowano mu nogi.