Lofoty

Z Wikipedii

Lofoty, (norw. Lofoten) – archipelag na Morzu Norweskim u północno-zachodnich wybrzeży Norwegii. Od stałego lądu oddzielony cieśniną Vestfjorden.

Górzyste ukształtowanie powierzchni (maks. wysokość 1161 m n.p.m.), linia brzegowa silnie rozwinięta. Klimat umiarkowany chłodny, wybitnie morski; łagodzący wpływ Prądu Zatokowego. Średnia temperatura stycznia i lutego -1°C, lipca i sierpnia 12°C.

Łączna powierzchnia wysp 1 227 km²; największe z nich to: Austvågøy (526,7 km²), Vestvågøy (411,1 km²), Moskenesøya (185,9 km²), Flakstadøya (109,8 km²), Gimsøya (46,4 km²).

Liczba mieszkańców: ok. 24,5 tys.; główna osada i port Svolvær (ok. 5 tys. miesz.) znajduje się na wyspie Austvågøy.

Tradycyjnym źródłem utrzymania mieszkańców jest rybołówstwo i przetwórstwo ryb, zwłaszcza dorszy, rolnictwo (uprawa zbóż i ziemniaków, mleczarstwo), turystyka (ok. 200 tys. odwiedzających rocznie).

[edytuj] Historia

Pierwsze ślady osadnictwa sprzed ok. 6 000 lat. Wyspy zapewniały dobre warunki do życia dzięki bogactwu zwierzyny łownej i ryb. Rolnictwo pojawiło się ok. 2 000 lat później.

W średniowieczu osadnictwo wikingów; od tego okresu datuje się również rozwój rybołówstwa na Lofotach. Od XIV w. stopniowe popadnia w zależność od Norwegii.

Współczesne osadnictwo od poł. XIX w. W czasie II wojny światowej miejsce kilku operacji brytyjskich sił specjalnych (m.in. operacji "Archery"). Spłonął i zatonął tam podczas II wojny światowej polski statek "Chrobry".