London Overground

Z Wikipedii

Szyld stacji West Brompton w barwach London Overground

London Overground - sieć linii kolejowych należąca do władz samorządowych Wielkiego Londynu. Powstała w wyniku przejęcia przez Transport for London, skrzydło administracji samorządowej odpowiedzialne za transport publiczny, linii kolejowych eksploatowanych dotychczas przez prywatną firmę Silverlink Metro, której koncesja na ich wykorzystywanie wygasła. Pierwszym dniem działalności London Overground był 11 listopada 2007. Obecnie sieć liczy 86 kilometrów linii kolejowej i 55 stacji. Pociągi jeżdżą na czterech trasach.

Nazwa i identyfikacja wizualna nowej sieci wyraźnie nawiązuje do londyńskiego metra (London Underground). Jedyną różnicą jest użycie koloru pomarańczowego tam, gdzie metro posługuje się czerwonym. Ideą powstania sieci jest stworzenie naziemnego, podmiejskiego przedłużenia dla metra, podobnie jak ma to już miejsce w wielu innych metropoliach. Ma więc to być być londyński odpowiednik np. paryskiego RER.

22 grudnia 2007 zamknięto East London Line, dotychczas wchodzącą w skład metra. Po przebudowie i przedłużeniu, które mają zakończyć się w 2010, linia zostanie przywrócona do eksploatacji jako część sieci London Overground.

Schemat sieci London Overground z głównymi stacjami. Ciemniejszym odcieniem zaznaczono odcinki aktualnie eksploatowane. Jaśniejszym przebudowywaną obecnie dawną linię metra, która wejdzie do sieci od 2010.

[edytuj] Tabor

London Overground korzysta obecnie z następujących typów pociągów (wszystkie to elektryczne zespoły trakcyjne):

• Class 150 (6 zestawów)
• Class 313 (23 zestawy)
• Class 508 (3 zestawy)