Dyskusja:Lucjusz

Z Wikipedii

Powodem oboczności jest panujący w średniowieczu zwyczaj przejmowania do polszczyzny głoski "L" na początku imion łacińskich jako "Ł".

Wydaje mi się, że to bzdura - a ściślej, jest to ten rodzaj objaśnienia, co to niczego nie objaśnia. "Zwyczaj" bowiem "przejmowania głoski" w jakiś sposób nie bierze się z sufitu, ale jest podyktowany względami fonetycznymi. W tym konkretnym wypadku sądzę, że prawdziwą przyczyną będzie fakt rozróżniania w staropolszczyźnie, podobnie jak w łacinie, dwóch głosek "L": L welarnego i L labialnego. L labialne w łacinie występuje m.in. przed samogłoskami a,o,u, czyli "L" w wyrazie "Lucius" jest własnie labialne. Natomiast dźwiękowo L labialne najbardziej zbliżone jest do polskiego 'ł' tzw. kresowego - dlatego "Lucius" przejęty "na słuch" stał się "Łucjuszem", natomiast forma "Lucjusz" jest najwyraźniej przejęta z pisma, dlatego ma zwykłe L welarne, niezgodnie ze średniowieczną fonetyką. I stąd własnie moim zdaniem pochodzi ta oboczność, a nie ze "zwyczaju panującego w średniowieczu". Autokrata 14:33, 2 sie 2006 (CEST)