Ludwisarstwo gdańskie
Z Wikipedii
Na wysokim poziomie stało odlewnictwo w Gdańsku w XVI wieku mającym w tej dziedzinie dobre średniowieczne tradycje. Pierwsze dzwony, na których występuje już w pełni renesansowa dekoracja, sprowadzano z Niderlandów.
Rozwój gdańskiego ludwisarstwa i rozpowszechnienie się go na terenie całej Polski łączy się z działalnością dwóch rodzin; Benningków, czynnych od wieku XVI i Wittwercków, działających od drugiej połowy wieku XVII. W latach 1539-1561 pracował na terenie Gdańska Gerard Benningk, zaś w latach 1565-1592 – Herman Benningk, który został mistrzem w 1562.
Wykonane przez nich dzwony, szczególnie roboty Hermana, odznaczają się wysokim poziomem kunsztu odlewniczego i bogactwem renesansowej dekoracji. Odlewy ich dobrze reprezentuje sygnowany przez Hermana dzwon dla katedry w Kwidzynie. Naturalnie, obok Benningków, działali też w Gdańsku inni ludwisarze, którzy często kontynuowali gotyckie rozwiązania formalne jak Andrzej Lange pracujący tam do roku 1550. Oprócz dzwonów, lichtarzy i armat odlewano również brązowe kraty do szeregu kościołów i kaplic. Najwspanialszą z nich jest krata kaplicy Wazów na Wawelu. Przedstawia ona kościotrupa rozdzierającego koronę królewską i depczącego insygnia królewske - symbol wygaśnięcia dynasti Wazów.
[edytuj] Wyroby ludwisarzy gdańskich
- Dzwon w Niewodnicy Kościelnej o wadze 115 kg, z napisem "Me fecit Michael Witwerck, anno 1723. Sit nomine Domini benedictum". Podobnie jak dzwony z wielu okolicznych kościołów został w 1915 r. zarekwirowany przez wojsko rosyjskie i wywieziony w głąb Rosji, gdzie zaginął.
