Mapa Zeno

Z Wikipedii

Mapa Zeno – nazwa mapy Północnego Atlantyku opublikowanej w 1558, będącej kopią mapy z ok. 1380 roku. Wydawcą jej był Nicolo Zeno, potomek i imiennik jednego z braci Zeno – weneckich podróżników i odkrywców, którzy mieli być autorami tejże mapy.

[edytuj] Historia

Nicolo Zeno – potomek braci Zeno, twierdził że odnalazł wśród rodzinnych zbiorów nieopublikowaną wcześniej mapę. Według jego zapisków opublikowanych w książce wraz z mapą i opisami lądów, dzieło to sporządzone zostało podczas wyprawy przez Atlantyk na zlecenie księcia Zichmni. Według niektórych interpretacji bracia mieliby dotrzeć aż po brzegi nie odkrytej jeszcze Ameryki Północnej.

Ze względu na brak jakichkolwiek innych źródeł i wzmianek na temat księcia, samej wyprawy oraz błędy kartograficzne i zawarcie na mapie dziesiątek nieistniejących wysp – takich jak mityczna Frislandia (synonim Atlantydy), większość naukowców bez wahania oznaczyła tę mapę jako oszustwo. Jednym z faktów mówiących przeciw mapie jest użycie siatki kartograficznej – w przyrządy do wyznaczania dokładnej długości geograficznej i powierzchni lądów wynaleziono dopiero po 1750 roku.

Mapa przedstawia Grenlandię częściowo uwolnioną od pokrywy lodowej. Ciekawostką jest, że znany francuski podróżnik Paul-Emile Victor w latach 50. XX wieku zauważył, że właśnie ta mapa przedstawia, odkryte przez niego skaliste podłoże Grenlandii podczas wcześniejszej ekspedycji w latach 1947-1951.

Obecnie twierdzi się, że mapa sporządzona została na podstawie dzieł z XVI wieku^[1]:

• Marina Cartina Olausa Magnusa
• Caerte van Oostland Cornelisa Anthoniszoona
• mapach Północnego Atlantyku Claudiusza Clavusa

Przypisy