Maria w islamie

Z Wikipedii

Maria w islamie - Maria (arab. مريم Marjam, w polskich przekładach Koranu - Maria) to obok Fatimy, córki Mahometa, Asji, żony faraona oraz Chadidży, pierwszej żony Mahometa, jedna z najbardziej czczonych kobiet w islamie. Maryja jest ucieleśnieniem ideału kobiety muzułmańskiej - posłuszna Bogu, oddana i gotowa Mu wszystko poświęcić, prowadząca pobożne i sprawiedliwe życie, nie pozbawione milczenia, modlitwy i postu.

Jej imię tłumaczy się jako "oddająca cześć Bogu" i jest jedyną kobietą wymienioną w Koranie z imienia. Koraniczna postać Marjam jest połączeniem Maryi, Matki Jezusa (sura 5,78), oraz starotestamentowej Marii (Miriam), siostry Aarona (sura 19,28). Niektórzy muzułmanie interpretują to jako nawiązanie do reinkarnacji. Cała sura 19 nosi tytuł Maria. Islam potwierdza dziewicze poczęcie Jezusa, nazywając Maryję Marjam al-Azra, czyli "Maryją Dziewicą". Jako dziecko została oddana na wychowanie Zachariaszowi (Zakarijji). Koran zna również opowieść o zwiastowaniu, która zawarta jest w trzeciej surze Rodzina Imrana: "O, Mario! Zaprawdę, Bóg wybrał ciebie i uczynił cię czystą, i wybrał ciebie ponad kobietami światów. (...) Bóg zwiastuje ci radosną wieść o Słowie pochodzącym od Niego, którego imię Mesjasz, Jezus, syn Marii" (wersety 42, 45 w przekładzie Józefa Bielawskiego, 1986).

Imię Maryi pojawia się niejednokrotnie na muzułmańskich amuletach ochronnych. Wschodni chrześcijanie "dłoń Fatimy" nazywają "dłonią Marii" (w arabskiej alchemii oznaczała rtęć). Niektórzy wyznawcy islamu pielgrzymują do chrześcijańskich sanktuariów maryjnych (np. w Fátimie w Portugalii^[1] i Lyonie).

[edytuj] Przypisy

1. ↑ http://www.racjonalista.pl/index.php/s,11/t,2343

[edytuj] Bibliografia

• Marek M. Dziekan, Symbolika arabsko-muzułmańska. Mały słownik, Warszawa 1997, s. 62. ISBN 83-7192-019-9
• JMJ, "Wspomnij w Księdze Maryję", "Horyzonty Misyjne" 29 (4/2004), s. 25.
• Monika i Udo Tworuschka, Islam. Mały słownik, wyd. II poprawione i poszerzone, Warszawa 2005, s. 98-99. ISBN 83-7192-245-0
• Religia. Encyklopedia PWN, t. 3, Warszawa 2001, s. 519-520.