Marian Wabia
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dodania linków wewnętrznych. Jeśli możesz, dodaj je teraz. Linki do innych haseł: hasło, hasłowy, hasłami zapisujemy jako [[hasło]], ''[[hasło]]wy'', '''[[hasło|hasłami]]'''. |
Marian Wabia (ur. 1 czerwca 1943, zm. 23 marca 2004) - polski fizyk.
Studiował w Poznaniu. Był doktorem habilitowanym i profesorem Politechniki Szczecińskiej, dyrektorem Instytutu Fizyki tej uczelni.
Specjalizował się w badaniach nadprzewodnictwa; pod jego kierunkiem wyprodukowano kryształ o potencjalnym zastosowaniu jako źródło światła w celownikach optycznych, z możliwością wykorzystania w nawigacji, przemyśle zbrojeniowym i geodezji.
Autor wielu publikacji naukowych, pasjonat żeglarstwa.
W 1960 r. Marian Wabia rozpoczął studia wyższe w dziedzinie fizyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W czerwcu 1965 r. pod kierunkiem prof. Z. Pająka obronił pracę pt.: „Badanie czasu magnetycznej relaksacji jądrowej T1 w związkach o wiązaniu wodorowym”, uzyskując dyplom magistra.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w Katedrze Fizyki Politechniki Szczecińskiej, kolejno na stanowiskach asystenta, starszego asystenta, adiunkta prowadząc zajęcia z fizyki ogólnej, elektrodynamiki klasycznej, fizyki ciała stałego, nadprzewodnictwa, optyki nieliniowej i optoelektroniki.
Pracę doktorską pt.: "Problemy dyfrakcji i propagacji fal elektromagnetycznych w ośrodku o jednoosiowej anizotropii elektrycznej", napisaną pod kierunkiem prof. J.Petykiewicza, obronił w czerwcu 1975 r. przed Radą Naukową Instytutu Fizyki Politechniki Warszawskiej uzyskując stopień doktora nauk fizycznych. W październiku 1992 r. uchwałą Rady Naukowej Instytutu Fizyki Politechniki Warszawskiej, zatwierdzoną przez Centralną Komisję Kwalifikacyjną ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych, otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk fizycznych za rozprawę pt.: „Pole elektromagnetyczne na granicy rozdziału jednoosiowych ośrodków anizotropowych i w jednoosiowym falowodzie planarnym”.
1 października 1993 r. Marian Wabia uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego Politechniki Szczecińskiej. Jednocześnie został powołany na stanowisko Dyrektora Instytutu Fizyki Politechniki Szczecińskiej i Kierownika Zakładu Optoelektroniki w tym Instytucie. Podjął wtedy starania o utworzenie kierunku studiów - Fizyka Techniczna, który został ostatecznie uruchomiony w 1995 r. na Wydziale Elektrycznym PS. Za zaangażowanie i trud włożony w przygotowanie programu nowego kierunku studiów został w roku 1996 uhonorowany nagrodą zespołową Rektora Politechniki Szczecińskiej. Profesor Marian Wabia był też inicjatorem, współorganizatorem i autorem programu studiów doktoranckich w dziedzinie fizyki utworzonych w 2001 r. na Politechnice Szczecińskiej, na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej.
W 2002 r. Profesor Marian Wabia został wyróżniony przez Kapitułę Zachodniopomorskiego Klubu Liderów Nauki tytułem „Zachodniopomorski Nobel 2001” za badania ceramicznych nadprzewodników wysokotemperaturowych RBa2Cu3O6+x domieszkowanych jonami ziem rzadkich.
Profesor Marian Wabia w czasie swojej długoletniej pracy naukowo-dydaktycznej był zaangażowany w wiele projektów i programów badawczych. W latach 1985-1990 był kierownikiem tematu „Pole elektromagnetyczne w falowodach optycznych” w Centralnym Problemie Badań Podstawowych, a w latach 1990-1992 kierował projektem badawczym MEN pt.: „Nieliniowe oddziaływania w falowodach optycznych”. W latach 1996-1999 był kontraktorem i realizatorem projektu UE TEMPUS, w ramach którego została utworzona na Politechnice Szczecińskiej nowa jednostka naukowo-dydaktyczna - Centrum Nowych Materiałów i Technologii, której dyrektorem został mianowany w 1999 r. decyzją Rady Naukowej Centrum i Władz Politechnik Szczecińskiej. W ramach projektu TEMPUS, dzięki staraniom Profesora Wabi wyposażono laboratorium optyki oraz laboratorium nowych materiałów w Instytucie Fizyki PS oraz sfinansowano staże naukowe w kraju i za granicą dla wielu pracowników naukowych i studentów. Profesor Marian Wabia przez cały okres pracy prowadził współpracę naukową z wieloma renomowanymi ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą (Instytut Fizyki Politechniki Warszawskiej, Instytut Fizyki Ciała Stałego Uniwersytetu Ateńskiego, Instytut Fizyki Ciała Stałego Uniwersytetu Technicznego w Berlinie, Laboratorium Fotoniki Uniwersytetu w Manchester, Instytutu Teorii Ciała Stałego Uniwersytetu Centralnej Florydy, Instytutu Badań Jądrowych w Dubnej). Był uczestnikiem i współorganizatorem wielu krajowych i międzynarodowych konferencji naukowych oraz autorem wielu publikacji.
