Matteo Orsini Rosso

Z Wikipedii

Matteo Orsini Rosso (ur. 1230 – zm. 4 września 1305) – włoski kardynał z rzymskiej rodziny arystokratycznej Orsini. Nominację kardynalską (z tytułem diakona S. Maria in Portico) otrzymał z rąk papieża Urbana IV na konsystorzu 22 maja 1262. W 1264 został legatem papieskim w prowinacjach Marche i Patrymonium, gdzie walczył z Pietro da Vico, sprzymierzeńcem króla Sycylii Manfreda Hohenstaufa. W 1277 jego wuj Giovanni Gaetano Orsini został papieżem Mikołajem III i mianował go archiprezbiterem Bazyliki Watykańskiej (w 1277) oraz protektorem zakonu franciszkańskiego (w 1279). Był jednym z liderów frakcji kardynałów przeciwnych dominacji Andegawenów we Włoszech. Po śmierci Mikołaja III został uwięziony (wraz z bratem zmarłego papieża Giordano Orsini) przez proandegaweńskie władze Viterbo, gdzie odbywała się papieska elekcja 1280-1281, w wyniku czego papieżem został Francuz Marcin IV. Protodiakon od 1287. Na konklawe 1294 został wybrany na papieża, jednak odmówił przyjęcia tej godności i ostatecznie tiarę uzyskał wówczas Bonifacy VIII. Popierał Bonifacego VIII w jego sporze z królem Francji Filipem IV, a po jego śmierci opowiadał się za kontynuacją konfrontacyjnej polityki wobec króla. Autor wielu dzieł teologicznych (m. in. De auctoritate Ecclesiae). Zmarł w Perugii krótko po wyborze Klemensa V.[1] [2]