McDonnell Douglas DC-9
Z Wikipedii
| McDonnell Douglas DC-9 | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
| Producent | Boeing Company |
| Typ | samolot pasażerski |
| Konstrukcja | płatowa, 2 silniki z tyłu kadłuba |
| Załoga | 2-3 |
| Historia | |
| Data oblotu | 25 lutego 1965 |
| Lata produkcji | 1965-2007 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | Rolls-Royce BR715-A1-30 |
| Moc | 18500 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 24,4 m |
| Długość | 37,8 m |
| Wysokość | 8,9 m (ze statecznikiem) |
| Powierzchnia nośna | 93 m² |
| Masa | |
| Własna | 31674 kg |
| Startowa | 49895 kg / 54885 kg |
| Paliwa | 11162 kg / 13381 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 811 km/h |
| Prędkość przelotowa | 806 km/h |
| Pułap | max. 11295 m |
| Zasięg | 2645 km / 3815 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 106 miejsc, tylko 2 klasa | |
| Przestrzeń ładunkowa | |
| 26,5 m² | |
| Wyposażenie dodatkowe | |
| ekrany LCD, rozkładane fotele (1 klasa) | |
| Użytkownicy | |
| AirTran, JAL, American, Midwest, Avianca, Swiss, USAF i inne | |
| Rzuty | |
 |
|
McDonnell Douglas DC-9 to wąskokadłubowy odrzutowy samolot pasażerski średniego zasięgu. Jest to pierwszy model z dużej rodziny tych samolotów stworzonych prze firmę McDonnell Douglas przejętą później przez Boeing Company.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Tuż po połączeniu Douglas Aircraft Company z McDonnel Aircraft Corporation w 1963 roku firma uruchomiła projekt. Celem było stworzenie samolotu pasażerskiego średniego zasięgu, mniejszego niż poprzedni czterosilnikowy DC-8. Pierwszego oblotu dokonano drugiego lutego 1965 roku. Pierwszym odbiorcą nowego samolotu były linie lotnicze Delta Airlines. DC-9 produkowany był w sześciu wersjach:
- DC-9-10
- DC-9-15 - najwcześniejsze i najmniejsze (wraz z DC-9-10) ze wszystkich modeli; miały 27 metrów długości i maksymalną masę 41 ton oraz silniki Pratt & Whittney JT8D.
- DC-9-20 - charakteryzowały się ulepszonymi skrzydłami i silnikami o zwiększonej mocy; wyprodukowano niewiele egzemplarzy.
- DC-9-30 - weszły do użytku w 1967 roku; miały dłuższą o 4,5 m powierzchnię kadłuba, wyprodukowano 662 egzemplarze DC-9-30, w 2002 roku około 380 wycofano z komercyjnego użycia przerabiając je na wojskowe samoloty do transportu rannych C-9 Nightingale.
- DC-9-40 - weszły do służby w skandynawskich liniach lotniczych (Scandinavian Airlines System - SAS) w marcu 1968; miały kadłub większy o 2 m w stosunku do poprzednich wersji, który mógł pomieścić 125 pasażerów, wyprodukowano razem 71 sztuk z czego 40 miało wymienione silniki na Pratt & Whitney o podniesionej mocy.
- DC-9-50 - największe z floty DC-9; dzięki kadłubowi zwiększonemu o 2,5 m mogły zabrać 139 pasażerów, do eksploatacji weszły w sierpniu 1975 roku.
[edytuj] Wojskowi operatorzy DC-9
Włochy, Kuwejt, Stany Zjednoczone (Air Force, Marine Corps, Navy).
[edytuj] Niektórzy cywilni operatorzy DC-9
DHL, Northwest, USA jet, Aero california, Aeropostal, Aserca, Dinar Lineas Aeras, 1 time, Legend airlines, TWA, Olympia Aviation, UM Air, Iberia, Ameristar Air Cargo, AMC Airlines (Egypt).
[edytuj] Produkcja
W proces produkcji samolotu zaangażowanych jest wiele firm z całego świata. Alenia (kadłub), Korean Air (dziób), AIDC-Taiwan (ogon), ShinMaywa-Japonia (pylony silników, stabilizatory), Israel Aircraft Industries (podwozie) oraz Fischer-Austria (wnętrze). Ostateczny montaż samolotu odbywa się w fabryce Boeinga w Long Beach w Kalifornii, w tym samym budynku gdzie kiedyś produkowano DC-9 oraz MD-80. Boeing ogłosił że zakończy on produkcję 717 z powodu malejącego pobytu na małe samoloty średniego zasięgu a rosnącego na duże samoloty międzykontynentalne takie jak Boeing 777. Egzemplarze 717 będą produkowane do 2007 roku.
[edytuj] Modele
_-_Spanair_-_EC-FXA_-_LEMD_-_20050305.jpg/250px-McDonnell_Douglas_MD-83_(DC-9-83)_-_Spanair_-_EC-FXA_-_LEMD_-_20050305.jpg)
- DC-9
- MD-80
- MD-81
- MD-82
- MD-83
- MD-87
- MD-88
- MD-90
- MD-95/Boeing 717
[edytuj] Dane modeli
| DC-9-10 | DC-9-21 | DC-9-30 | DC-9-40 | DC-9-50 | |
|---|---|---|---|---|---|
| Ilość pasażerów (1 klasa) |
90 | 90 | 115 | 125 | 139 |
| Masa startowa | 41 100 kg | 44 500 kg | 49 900 kg | 51 700 kg | 54 900 kg |
| Zasięg | 2 340 km (1 265 Mm) | 3 430 km (1 850 Mm) | 3 030 km (1 635 Mm) | 3 120 km (1 685 Mm) | 3 030 km (1 635 Mm) |
| Prędkość przelotowa | 903 km/h (561 Mm/h) | 896 km/h (557 Mm/h) | 917 km/h (570 Mm/h) | 917 km/h (561 Mm/h) | 898 km/h (558 Mm/h) |
| Długość | 31,82 m | 31,82 m | 36,37 m | 38,28 m | 40,72 m |
| Rozpiętość skrzydeł |
27.25 m | 28,47 m | 28,47 m | 28,47 m | 28,47 m |
| Wysokość | 8,38 m | ||||
| Typ silnika | Pratt & Whitney JT8D-5 | Pratt & Whitney JT8D-9 | Pratt & Whitney JT8D-15 | Pratt & Whitney JT8D-15 | Pratt & Whitney JT8D-17 |
| MD-81 | MD-82/-88 | MD-83 | MD-87 | MD-90-30ER | |
|---|---|---|---|---|---|
| Ilość pasażerów (1 klasa) |
172 | 172 | 172 | 139 | 172 |
| Masa startowa | 140 000 lb (64 000 kg) | 149 500 lb (67 800 kg) | 160 000 lb (72 600 kg) | 140 000 lb (64 000 kg) | 166 000 lb (70 760 kg) |
| Zasięg | 2 900 km (1 570 Mm) | 3 800 km (2 050 Mm) | 4 600 km (2 500 Mm) | 4 400 km (2 400 Mm) | 4 425 km (2 750 Mm) |
| Prędkość przelotowa | 811 km/h (504 Mm\h) | 811 km/h (504 Mm\h) | 811 km/h (504 Mm\h) | 811 km/h (504 Mm\h) | 812 km/h (504 Mm\h) |
| Długość | 45,1 m (147 ft 8 in) | 45,1 m | 45,1 m | 39,7 m | 46,5 m |
| Rozpiętość skrzydeł |
32,8 m | 32,8 m | 32,8 m | 32,8 m | 32,87 m |
| Wysokość | 9,05 m | 9,05 m | 9,05 m | 9,3 m | 9,4 m |
| Typ silnika | Pratt & Whitney JT8D-209 | Pratt & Whitney JT8D-217A/C | Pratt & Whitney JT8D-219 | Pratt & Whitney JT8D-217C | International Aero Engines V2500 |
[edytuj] MD-80
MD-80 to następna generacja rodziny DC-9:MD-80/81/82/83/88 i skrócona wersja MD-87. Oryginalnie zaprojektowana jako DC-9 Super 80. Pierwsze modele z serii MD-80 powstały na początku lat osiemdziesiątych. Odbiorcami były głównie American Airlines, Alitalia i Delta AirLines. Produkcja serii MD-80 została zakończona w 1999 roku.
[edytuj] MD-95
McDonnell Douglas po raz pierwszy poinformował o MD-95 na Paryskich Pokazach Lotniczych w czerwcu 1991 roku. W tym czasie firma zakładała początek programu na koniec 1991 roku i pierwszy lot w czerwcu 1994 roku. Plan ten okazał się niemożliwy do zrealizowania i program ruszył dopiero w październiku 1995 roku, kiedy to linia ValuJet (obecnie AirTran Airlines) zamówiła 50 sztuk z opcją zakupu kolejnych 50 egzemplarzy.
[edytuj] Boeing 717
W styczniu 1998 (już po przejęciu McDonnell Douglas w 1997 roku) Boeing Company zaprezentował model 717-200, którego pierwszy lot odbył się 2 września 1998 roku. Maszyna uzyskała certyfikat 1 września 1999 roku i wkrótce potem 23 września dostarczono pierwsze egzemplarze do AirTran Airlines.
