Melchior von Hatzfeldt
Z Wikipedii
Melchior von Hatzfeldt (także: Hatzfeld, ur. 20 października 1593 w Crottorf - zm. 9 stycznia 1658 w Powidzku k. Żmigrodu) - dowódca wojskowy w służbie cesarstwa Habsburgów, feldmarszałek podczas wojny trzydziestoletniej.
Pochodził z rodu dawnej szlachty niemieckiej, której korzenie sięgają X wieku. Pierwotnie przeznaczony do stanu duchowego (jak jego brat Franz, późniejszy biskup Würzburga i Bambergu) uzyskał najniższy stopień w trójstopniowej hierarchii kapłaństwa urzędowego - diakona. Po studiach we Francji wstąpił do wojska cesarskiego, gdzie w służbie u Wallensteina awansował na stanowisko oficerskie. W 1631 został spadkobiercą dóbr hrabiego von Gleichen. W 1632 otrzymał stanowisko pułkownika, w 1635 - feldmarszałka. Po podstępnym schwytaniu i zamordowaniu w 1634 Wallensteina przez nasłanych z cesarskiego polecenia zamachowców, Haztfeldt dowodził wojskiem w służbie Matthiasa Gallasa.
W roku 1636 zdobył Magdeburg, a w 1638 zwyciężyl w bitwie pod Vlotho. W 1640 razem z Octavio Piccolominim wyparł wodza szwedzkiego. Johana Banéra z Czech. W 1643 brał udział w zdobyciu Tuttlingen i jeszcze w tym samym roku został naczelnym wodzem wojsk cesarskich.
Pobity w 1645 pod Jankowem (gdzie dostał się do niewoli), skończył służbę w wojsku cesarskim, jednak jeszcze w 1657 dowodził wyprawą zorganizowaną dla wsparcia Polski podczas "potopu szwedzkiego" i zdobył Kraków. W 1641 cesarz Ferdynand III nadał Melchiorowi Hatzfeldtowi dobra wolnego państwa stanowego Trachenberg, odebrane uprzednio rodzinie Schaffgotschów po straceniu w 1635 skonfliktowanego z cesarzem Hansa Ulricha von Schaffgotscha. Pozostały w rodzinie do r.1945.
