Mencjusz

Z Wikipedii

Mencjusz

Mencjusz (孟子, pinyin: Mèngzǐ) (371-ok. 289 p.n.e.) - filozof chiński, jeden z najważniejszych interpretatorów Konfucjusza.

Mengzi urodził się w małym państwie Zou (Tsou), położonym w dzisiejszej prowincji Shandong (Szantung), w Chinach. Urodził się w ostatnim okresie dynastii Zhou (Czou), zwanym przez Chińczyków Epoką Walczących królestw.

[edytuj] Nauczanie

Mencjusz uważał, że człowiek jest z natury dobry, podstawy cnót mają wrodzony charakter, ale człowiek musi je strzec i rozwijać. Zdaniem Mencjusza o stanie państwa rozstrzyga moralność władcy i jego otoczenia. Ludzie chętnie podporządkowują się panującym, których celem jest dobrobyt i moralność ludu.

Nauczał, że współczucie jest początkiem humanitarności, a wstyd z powodu złych uczynków jest zaczątkiem prawości, skromność i ustępliwość są zaczątkiem właściwego zachowania a poczucie dobra i zła zaczątkiem mądrości. Człowiek posiada te 4 zaczątki i powinien je rozwijać. Jeśli człowiek je rozwinie staną się 4 cnotami. Rozwój zaczątków następuje naturalnie chyba że zostałyby zablokowane i stłumione przez warunki zewnętrzne. Nauczał że te 4 zaczątki odróżniają człowieka od zwierząt.

Zalecał stopniowanie miłości (należy kochać rodzinę a dla ludu być humanitarnym) Wyznaczył 2 rodzaje władzy:

rządy króla mędrca (wanga),
dyktatura wojskowa (ba).

Mencjusz traktuje wszechświat jako kosmos moralny, a człowiek jest częścią tego moralnego układu. Człowiek dzięki samodoskonaleniu się może odkryć doskonałość w moralności i kompletności istnienia.

Nauczał o Wielkim Morale (Haoranzhi qi) odnoszącym się do relacji człowieka z kosmosem, co ma wartość nadmoralną.

Metoda kształtowania w sobie Wielkiego morale obejmowała: rozumienie drogi, zasady prowadzącej do doskonałości,
gromadzenie prawości - czyli czynienie to co człowiek musi pełnić , wykonywać jako obywatel wszechświata.

Połączenie tych dwóch aspektów Mencjusz zwie połączeniem Dao i prawości. Mencjusz uważał ze każdy może zostać mędrcem, ponieważ natura ludzka jest taka sama i każdy może osiągnąć rozkwit własnej natury.

Przez wiele stuleci w Chinach wysoko ceniono jego nauki wyłożone w traktacie "Księga Mengzi". Nazywano go często "Drugim mędrcem".