Metody ab initio
Z Wikipedii
Metody ab initio - metody obliczeniowe chemii kwantowej, które polegają na przybliżonym rozwiązywaniu równania Schrödingera (lub jego relatywistycznych odpowiedników w relatywistycznej chemii kwantowej) bez dopasowawania używanego modelu do danych eksperymentalnych. Jedynymi wartościami eksperymentalnymi uzywanymi w metodach ab initio są uniwersalne stałe fizyczne. Nazwa pochodzi od łacińskiego wyrażenia od początku. Termin ab initiozostał prawdopodobnie użyty po raz pierwszy w tym kontekście w 1950 roku [1].
Do najczęściej używanych metod ab initio należą:
- metoda Hartree-Focka,
- metoda rachunku zaburzeń Møllera-Plesseta (ang. Møller-Plesset perturbation theory, MPn),
- metoda oddziaływania konfiguracji,
- wielokonfiguracyjna metoda pola samouzgodnionego (ang. multi-configurational self-consistent field, MCSCF),
- metoda sprzężonych klasterów (ang. coupled clusters, CC).
Nieco mniej popularną obecnie, ale mającą duże znaczeni historyczne i interpretacyjne jest metoda wiązań walencyjnych.
Jest sprawą dyskusyjną, czy do metod ab initio można zaliczyć teorię funkcjonału gęstości, jako że większość obecnie używanych w tej metodzie funkcjonałów korelacyjno-wymiennych dopasowywana jest tak, by najlepiej odtworzyć dane eksperymentalne, co wykracza poza filozofię metod ab initio.
Drugą grupę, obok metod ab initio, metod obliczeniowych używaną w chemii kwantowej stanowią metody półempiryczne.
Obliczenia metodami można wykonywać między innymi za pomocą programów:
- Amsterdam Density Functional,
- Dalton,
- GAMESS,
- Gaussian,
- Jaguar,
- MOLCAS,
- MOLPRO,
- NWChem,
- PSI,
- Q-Chem,
- TURBOMOLE.
