Mezzotinta

Z Wikipedii

Mezzotinta (sztuka czarna, fr. maniere noire, wł. mezzotinto - półton) to technika druku wklęsłego należąca do technik suchych, czyli nie wymagających trawienia.

Rysunek wykonuje się gładzikiem na chropowatej powierzchni płyty miedzianej, uprzednio równomiernie posiekanej specjalnymi narzędziami - chwiejakiem lub ruletką. Przez wygładzenie określonych partii płyty uzyskuje się właściwą formę ryciny. Im bardziej wypolerowane zostaną odpowiednie fragmenty, tym dadzą jaśniejszy ton na odbitce, gdyż przyjmą mniej farby drukarskiej. Odbitki posiadają subtelne przejścia od czerni do bieli i niezwykle miękkie półtony. Jest to najbardziej malarska ze wszystkich technik graficznych.

Druk metodą mezzotinty został wynaleziony przez Ludwiga von Siegena (1609-1680) w pierwszej połowie XVII w. Jego najwcześniejsza zachowana praca pochodzi z roku 1642 i jest portretem Amelii Elizabeth, księżnej Hessen-Kassel. Największy rozkwit techniki nastąpił w Anglii i Wiedniu pod koniec wieku XVIII.

[edytuj] Bibliografia

• Krystyna Czarnocka, Półtora wieku grafiki polskiej, Wiedza Powszechna, Warszawa 1962.