Najdalszy brzeg

Z Wikipedii

Najdalszy brzeg (oryg. ang. The Farthest Shore), powieść fantasy amerykańskiej pisarki Ursuli K. Le Guin, trzecia część cyklu Ziemiomorze.

Wydana w 1972 r. przez wydawnictwo Atheneum Books, polskie tłumaczenie Jacka Kozerskiego ukazało się nakładem wydawnictwa Phantom Press w 1991 r. w serii Fantasy & SF.

Do szkoły magów na wyspę Roke przybywa Arren, syn księcia Enladów. Przynosi niedobre wieści - na krańcach Archipelagu magia zanika. Czary nie działają, a magowie zapominają zaklęć. Nie jest to nowość dla Mistrzów Roke. Tron króla w Havnorze stoi od ośmiuset lat pusty, mimo odnalezienia amuletu Erretha-Akbe. Po debacie, arcymag Krogulec decyduje się wyprawić w podróż po morzach Archipelagu w poszukiwaniu króla i pokoju. Towarzyszy mu młody Arren. Podróżując po wyspach wszędzie znajdują to samo - zanikającą magię i przygnębionych ludzi, którzy zapominają nawet swoje pieśni. Krogulec w czasie rejsu wspomina maga, o imieniu Cob, który za pieniądze sprowadzał ludzi z krainy zmarłych. Płynąc na krańce poznanego świata, spotykają smoka o imieniu Orm Embar, który wskazuje im miejsce, gdzie przebywa mag czyniący zło. Na wyspie Selidor napotykają Coba, Niszczyciela. Orm Embar ginąc niszczy jego powłokę cielesną, a Krogulec i Arren ścigając go, wchodzą do krainy umarłych. Tam arcymag ostatecznie zamyka drzwi między światem żywych i umarłych, tracąc przy tym swoją moc. Arren wynosi Krogulca z Suchej Krainy, a najstarszy z żyjących smoków Kalessin, zabiera młodego króla na Roke, a Krogulca do domu, na Gont.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z fantastyką. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.