Neurofilozofia
Z Wikipedii
Neurofilozofia – filozoficzne badania odnośnie zagadnienia umysł–ciało. Określana jest jako dyskusja o związkach pomiędzy procesami zachodzącymi w mózgu a fenomenami mentalnymi. Łączy rezultaty badań neuronauk z rozważaniami filozoficznymi. Istnieją dwie podstawowe linie badań prowadzonych w ramach neurofilozofii: z jednej strony prowadzi się starania, by rozwiązać problemy filozofii umysłu przy pomocy rezultatów empirycznych z dziedzin bliskich neuronaukom, z drugiej natomiast stosuje się metody filozofii nauki w interpretacji wyników tychże nauk.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Pojęcie "neurofilozofia" zostało przejęte z języka angielskiego, i okreśało pole badań, którego pionierami byli Patricia i Paul Churchland. Pierwsza książka na ten temat wydana została w 1986 roku przez Patricię Churchland: Neurophilosophy: Toward a Unified Science of the Mind-Brain.
Inni przedstawiciele, którzy jako filozofowie umysłu zbliżyli neuronauki do filozofii to Daniel Dennett, John Searle, David Chalmers, Ansgar Eckermann i Thomas Metzinger.
[edytuj] Problematyka
Centralnym tematem neurofilozofii jest związek, stosunek pomiędzy neuronalnymi procesami a świadomymi przeżyciami (znanych np. jako qualia). Neurofilozofia akceptuje ideę wg której mózg jest bazą dla fenomenów umysłowych.
Celem neurofilozofii jest stworzenie dyscypliny pomostowej. Za pomocą neuronaukowego rozpoznania mentalnych fenomenów oraz subiektywno fenomenalnych percepcji. Prace Patriciii Churchland wskazały trzy kierunki badań: stworzenie alternatywy dla podejścia pozytywistycznego do redukcjonizmu, zaproponowanie odpowiedzi na argumenty dotyczące dualizmu własności opartego na teorii używającej qualia, i stworzenie kadru odrzucającego argumenty anty-redukcjonistyczne.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Źródła
- (de)Georg Northoff, Neurophilosophie - ein neuer Ansatz in der Philosophie
- (en) The Philosophy of Neuroscience w Stanford Encyclopedia of Philosophy
