Niszczyciele typu Farragut (1960)

Z Wikipedii

Opis typu
Niszczyciele typu Farragut

Producent	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	Stany Zjednoczone
Wprowadzenie do służby	1960
Zbudowane okręty	10
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 4167 t pełna: 5800 t
Długość	156 m
Szerokość	12 m
Zanurzenie	7,6 m
Napęd	2 turbiny parowe o mocy 85 000 KM napędzające dwie śruby
Prędkość	34 węzła
Załoga	370
Uzbrojenie	wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych Terier/Standard wyrzutnia rakietotorped ASROC 2 wyrzutnie torped Mk 46 do zwalczania okrętów podwodnych 1 działo 127 mm
Galeria w Wikimedia Commons

Niszczyciele typu Farragut - amerykańskie niszczyciele rakietowe, które zaczęły wchodzić do służby w US Navy w 1960. Zbudowano 10 okrętów, z których ostatni został wycofany ze służby w 1993.

Okręty znane są także jako typ Coontz ponieważ z serii okrętów budowę USS "Coontz" rozpoczęto najwcześniej.

[edytuj] Historia

Prace nad okrętami typu Farragut rozpoczęły się na początku lat 50.. Początkowo okręty klasyfikowano jako konwencjonalnie uzbrojeni liderzy flotylli niszczycieli (ang. destroyer leader/LD). Po zmianach konstrukcyjnych i wyposażeniu w wyrzutnie pocisków rakietowych jednostki zostały przeklasyfikowane na liderów flotylli niszczycieli z pociskami rakietowymi LDG, aby ostatecznie w 1975 po reformie klasyfikacji zostać klasyfikowanym jako niszczyciele rakietowe. Budowa jednego niszczyciela trwała ok. 2,5 roku z czego prace kadłubowe zajmowały rok, a wyposażenie półtorej roku. Koszt jednego niszczyciela wynosił 52 miliony dolarów.

Głównym zadaniem niszczycieli typu Farragut było zapewnienie obrony przeciwlotniczej lotniskowcom. Oprócz tego okręty mogły także zwalczać okręty podwodne a po zainstalowaniu pocisków przeciwokrętowych Harpoon także okrętów nawodnych. Okręty tego typu wzięły udział w wojnie wietnamskiej, zabezpieczaniu żeglugi podczas wojny iracko-irańskiej. Ostatnią misją w jakiej wzięły udział okręty tego typu była Wojna w Zatoce w 1991.