Nitowanie

Z Wikipedii

Zasugerowano, aby ten artykuł zintegrować z artykułem Połączenia nitowe.

Nitowaniem klasycznym nazywamy stałe połączenie kilku części za pomocą nitów przedstawiających trzpienie walcowe z łbami. Nitowanie stosuje się przeważnie do łączenia ze sobą blach, taśmowników oraz kształtowników stalowych, a także do nierozłącznych połączeń różnych części maszyn i przedmiotów. Nitowanie dzielimy na:

• zwykłe, kiedy obydwa łby nitu występują ponad powierzchnię nitowanych części
• kryte, kiedy łby nitów są schowane równo z powierzchnią łączonych części
• rurkowe.

Nit składa się z walcowatego trzpienia z łbem podstawowym w odróżnieniu od drugiego łba, zwanego zakuwką, którą formujemy przez spęczanie trzpienia. Pomiędzy łbem a trzpieniem zwykle znajduje się szyjka przejściowa, zapewniająca większą wytrzymałość nitu.

Ponieważ nity kryte osłabiają części łączone w miejscu połączenia, stosujemy je tylko w razie rzeczywistej potrzeby.

Długość trzpienia nitowanego powinna być równa sumie grubości obu łączonych części, powiększonej o długość trzpienia, przeznaczoną do uformowania zakuwki.

Otwory do nitów są albo wiercone, albo przebijane na specjalnych tłoczarkach; otwory wiercone mają kształt walcowy, a przebijane stożkowy. Powierzchnie otworów zarówno wierconych jak i przebijanych wyrównuje się rozwiertakiem-zdzierakiem. Zewnętrzne brzegi otworów nawierca się tak, aby umożliwić tworzenie się szyjek po łbami nitów. Do nitowania stosujemy: młotek ślusarski, wspornik do łba nitu, dociskacz do uszczelnienia nitowania części oraz zakuwnik do uformowania zakuwki.