Obstruent
Z Wikipedii
Obstruent – spółgłoska właściwa (tj. nie będąca sonorantem); wymawiana ze zwarciem (np. polskie zwarto-wybuchowe t) lub silnym zbliżeniem narządów mowy (np. polskie szczelinowe sz [ʃ]), bądź też z taką kombinacją powyższych artykulacji, że wytworzenie szczeliny bezpośrednio po zwarciu zapobiega plozji (wybuchowi) (np. polskie (zwarto-szczelinowe cz [ʧ] w wyrazie „czy”).
Z natury obstruent jest niezgłoskotwórczy (nie stanowi ośrodka sylaby), natomiast w niektórych językach może samodzielnie tworzyć morę, np. w języku japońskim pierwsze t w 3-morowym wyrazie „katta”.