Osamotnieni długodystansowcy

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: wikizacja i język. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Osamotnieni długodystansowcy to słowacka grupa literacka.

Grupa Osamotnieni długodystansowcy powstała w 1964r. Zapoczątkował ją manifest „Jakości trójnogich słowików” i wspólne wystąpienie nazwane „Powrót aniołów”. Ich dewiza brzmiała:, „Aby powróciły dobre anioły ludzkości do naszych umysłów i uczuć – szczerość mówienia, szlachetność zamiarów i prawość czynów”.

Nazwa grupy pochodzi od tytułu książki A. Silliotea Samotność długodystansowca (The loneliness of Long Distance Runner). Oprócz uprawiania sportów z długodystansowcem A. Silliotea łączyło ich jeszcze jedno – stale obecne uczucie potrzeby wolności i niezawisłości, wewnętrzna konieczność zachowania indywidualności, pragnienie swobodnej i kreatywnej samorealizacji. W minionym układzie społecznym postać samotnego biegacza stała się symbolem opozycyjnym wobec społeczeństwa preferującego stadną naturę człowieka i poczucie pewności siebie w tłumie.Tekst pochylony „Było to wyrażenie poczucia indywidualności, która przeciwstawiała się wówczas socjalistycznemu kolektywizmowi, kolektywizmowi także psychologii i moralności reflektowanej przez ogólną literaturę. Nie chcieliśmy należeć do żadnych instytucji, być pod ich kuratela. Nie chcieliśmy być nigdzie przyłączeni" – powiedział Ivan Štrpka, jeden z Osamotnionych długodystansowców w wywiadzie dla czasopismo literackie Dotyki. Idea grupy jest ponadczasowa, ciągle aktualna w naszym zglobalizowanym świecie. Samotność zawiera w sobie, oprócz indywidualizmu, jeszcze jedno znaczenie: tajemniczość. Osamotniony poeta, zamknięty w swoim świecie jest pustelnikiem i myślicielem, szamanem i medytującym buddysta zarazem. Jego hermetyczność, nieprzenikliwość labiryntu jego duszy, walka, jaka toczy sam z sobą mogą czasami przerażać. A biegacz? Bieg jest ruchem wyzwalającym pokłady mocy. Jest medytacją w ruchu, harmonią poruszającego się ciała i oddechu. W biegu człowiek uświadamia siebie ruch swej egzystencji. Bieganie to próba zmierzenia się z własnymi słabościami, walka ze swoim ciałem.

Samotność i bieg są ze sobą ściśle powiązane. Biegacz zamyka się w sobie, w skupieniu zbiera swe siły i oblicza możliwości. I. Štrpka o tym napisał:, „Kiedy człowiek biegnie, musi robić to sam, używając własnych nóg, własnej energii. Jest to czynność indywidualna, niepodlegająca imitacji – inaczej przestaje być biegiem. Jest to koncentrowanie się na żywotnej aktualności odrębnego człowieka. (…) Ruch w biegu odbywa się na własnych koszt, o własnych siłach. Ten etyczny aspekt biegania zdał nam się bardzo istotny. Szczególnie w społeczeństwie, które było statyczne i często okazywało się obłudne”. Poezja poszczególnych twórców grupy Osamotnieni długodystansowcy jest niepodobna do siebie. Poetów (Ivan Štrpka, Ivan Laučík i Peter Repka) łączy jedynie moralne i społeczne przesłanie. Poza tym wspólnym „gruntem” z nich jest różny, porusza się w swoim otoczeniu, wiersze każdego nich maja inny charakter.