Pływacz zwyczajny

Z Wikipedii

Pływacz zwyczajny
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	jasnotowce
Rodzina	pływaczowate
Rodzaj	pływacz
Gatunek	pływacz zwyczajny
Nazwa systematyczna
Utricularia vulgaris L.
pub. 1753
Galeria zdjęć i grafik

Pływacz zwyczajny (Utricularia vulgaris L.) – gatunek rośliny mięsożernej, należący do rodziny pływaczowatych (Lentibulariaceae). Jest gatunkiem kosmoplitycznym, występującym powszechnie w śródlądowych zbiornikach wodnych, przede wszystkim w Europie i Azji, Ameryce Północnej oraz północnej Afryce. Bylina, jedna z niewielu roślin mięsożernych spotykanych w Polsce w naturze. Dość często występuje u nas na niżu, rzadko natomiast w niższych położeniach górskich.

Spis treści 1 Morfologia 2 Biologia 3 Ekologia 4 Przypisy 5 Bibliografia

[edytuj] Morfologia

Pokrój

Roślina swobodnie unosząca się w toni wodnej, nie posiada systemu korzeniowego. Blisko powierzchni wody znajduje się tylko podczas kwitnienia. Unoszenie się w wodzie umożliwiają jej pęcherzyki powietrza, będące równocześnie aparatami chwytającymi drobne zwierzęta wodne.

Pęd

Długości ok. 1 m, w większości pod wodą, ponad lustro wystaje tylko niewielki fragment zakończony skąpokwiatowym kwiatostanem. Pędy osiągają długość 30–100(200) cm, poszczególne międzywęźla zaś 3–10 mm. Zimowe pączki są owłosione.

Liście 

Nitkowate, z umieszczonymi na nich pęcherzykowatymi aparatami chwytającymi w liczbie 20–200, o długości 1–4,5 mm każdy. Łatki liści mają szczeciniasto orzęsione brzegi.

Kwiaty

Żółte, obupłciowe, grzbieciste, wykształcające 2 pręciki. Mają stożkowatą i na spodniej stronie ogruczoloną ostrogę. Górna warga korony ma wygięty brzeg. Szypułki kwiatowe są 2–3 razy dłuższe od Przysadek i po przekwitnięciu łukowato zwieszają się w dół. Roślina kwitnie pomiędzy kwietniem a sierpniem, jest owadopylna.

Owoc

Torebka zawierająca liczne, drobne nasiona.

[edytuj] Biologia

Wykształcenie aparatów chwytających spowodowane jest potrzebą uzupełnienia niedoborów azotu. Zwierzęta, przede wszystkim drobne skorupiaki, chwytane są w drobne pęcherzyki, które otwierają się do wewnątrz, zasysając zdobycz wraz z wodą. Po wciągnięciu zdobyczy, klapka natychmiast z powrotem się zamyka. Schwytane zwierzęta trawione są przy pomocy enzymów wydzielanych ze ściany pęcherzyka.

Bardzo często rozmnaża się wegetatywnie przez fragmentację pędów oraz za pomocą turionów. Turiony powstają jesienią, zimują na dnie zbiornika, wiosną zaś wypływają ku górze, rozwijając się w nową roślinę.

[edytuj] Ekologia

Hydrofit występujący przeważnie w stosunkowo ciepłych, stojących wodach rozlewisk, stawów, rowów, starorzeczy, dołów potorfowych. W bogatych w plankton wodach eutroficznych występuje czasami masowo. Przeważnie nie schodzi poniżej głębokości 2 m. Przez jakiś czas może przetrwać w zagłębieniach wysychających zbiorników wodnych, traci wówczas stare pędy.

W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy (Cl.) Potametea^[1].

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4. 

[edytuj] Bibliografia