Pakoszów (województwo dolnośląskie)

Z Wikipedii

Pakoszów (niem. Wernersdorf) – wieś w województwie dolnośląskim w powiecie jeleniogórskim, od 1999 należąca do Piechowic. Sąsiaduje z Piastowem od północnego zachodu i Piechowicami od południa. Założona na przełomie XIII i XIV wieku.

[edytuj] Zabytki

Barokowy pałac – zespół pałacowy nad Kamienną z 1725 roku

Pałac w Pakoszowie położony jest na rogatkach Jeleniej Góry, na skraju wsi, w pobliżu rzeki Kamiennej. Niemal całe Pogórze Sudeckie czerpało w początkach XVIII wieku wielkie zyski z płóciennictwa mającego tutaj swoje stare tradycje. Szczególnie wielkie dochody pozyskiwała Jelenia Góra, znana na rynkach światowych produkcji płócien, które w XVII stuleciu sprzedawano w całej zachodniej Europie. Bogacący się kupcy często budowali poza miastem rezydencje przypominające rozmachem i przepychem pałace szlacheckie. Jedną z niewielu do dzisiaj zachowanych tego rodzaju siedzib jest patrycjuszowski pałac w Pakoszowie. Został on zbudowany w 1725 roku dla Johanna Martina Gottfrieda – burmistrza Jeleniej Góry tytułującego się "kupcem królewskim". W roku 1741 posiadłość przeszła na Georga Friedricha Smitha, który poślubił wdowę po Gottfriedzie. Drogą mariażu pałac w połowie XIX wieku przeszedł w ręce Hessów, spokrewnionych z najpotężniejszymi patrycjuszowskimi rodami jeleniogórskimi. W tym czasie został poddany drobnym przebudową i uzupełnieniom w wystroju wnętrza. W 1768 i 1777 roku Pakoszów odwiedził król Fryderyk Wielki i prawdopodobnie zatrzymał się na odpoczynek w pałacu. Wraz z upadkiem płóciennictwa skrzydło pałacu mieszczące "bielarnie" zostało zmienione na magazyn rolny. W końcu XIX wieku majątek wraz z pałacem drogą dziedzictwa przechodzi w ręce rodziny Dreves, których własnością pozostaje do końca 1945 roku. Jest to budowla barokowa, założona na rzucie prostokąta z bocznymi ryzalitami, dwukondygnacyjna, dwuprzęsłowa, kryta łamanym dachem. Wewnątrz zachowały się pomieszczenia sklepione kolebkowo, ze skromnymi dekoracjami stiukowymi oraz kominkami i klasycystyczną stolarką. Jeszcze do końca lat sześćdziesiątych w sali balowej na piętrze istniał plafon z malowidłami przedstawiającymi sceny alegoryczne, na ścianach były portrety patrycjuszy i burmistrzów jeleniogórskich. Do 1945 roku wnętrza wypełniały wspaniałe barokowe meble, porcelana i wspaniała biblioteka. Obecnie najcenniejszą ozdobą pałacu jest dekoracja narożnego saloniku z kominkiem. Ściany tego małego wnętrza wyłożone są XVIII-wiecznymi fajansowymi płytkami z Delft. Kafelki są dekorowane przestawieniami figuralnymi o motywach rodzajowych i biblijnych, przedstawionych w scenerii charakterystycznej dla XVIII-wiecznej Holandii, z którą Jelenią Górę wiązały ożywione stosunki handlowe.