Pancerniki typu New Mexico

Z Wikipedii

Pancerniki typu New Mexico
Opis typu
Producent	USA
Użytkownicy	USA
Wprowadzenie do służby	1918
Zbudowane okręty	3
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	USS "New Mexico": standardowa- 32 000 t
Długość	190 m
Szerokość	30 m
Zanurzenie	9 m
Napęd	turboelektryczny: 27 500 KM ("New Mexico") turbiny parowe: 32 000 KM "Mississippi" i "Idaho" 4 śruby
Prędkość	21 węzłów
Załoga	1 084
Uzbrojenie	12 x 356 mm (4xIII) 25 x 127 mm zredukowane wkrótce do 14x127 mm
Galeria w Wikimedia Commons

Pancerniki typu New Mexico - typ amerykańskich okrętów, których budowa rozpoczęła się w 1915. Jednostki te, w liczbie trzech sztuk, były ulepszonym projektem pancerników typu Nevada, których projekt przedstawiono 3 lata wcześniej. Artyleria główna składająca się z 12 dział została odziedziczona po pancernikach typu Pennsylvania, ale w ulepszonych potrójnych wieżach zamontowano dłuższe (50 kalibrów) działa 356 mm. Poprawiono także sylwetkę kadłuba, wyposażając go w wąski i ostry kliprowy dziób, nadający okrętom lepszą dzielność morską i bardziej elegancki wygląd w porównaniu z półsiostrzanymi typami Nevada i Pennsylvania. Jeden okręt (USS "New Mexico" (BB-40)) został wyposażony w nowy system napędowy, w którym turbiny parowe zostały zastąpione przez generatory elektryczne, a śruby okrętowe były napędzane przez silniki elektryczne.

Okręty typu New Mexico, ukończone w czasie i krótko po I wojnie światowej, prowadziły aktywne działania we flocie pancerników amerykańskich w okresie międzywojennym. Wszystkie zostały przebudowane w latach 1931 - 1934, otrzymując zupełnie nowe nadbudówki, nowoczesne systemy kontroli ognia dla dział, nowe silniki i wzmocnione zabezpieczenie przeciw atakom z powierzchni i powietrza. Wybrzuszenia stabilizująco-przeciwtorpedowe zwiększyły szerokość okrętów do 32,4 m, a wyporność wzrosła o ponad tysiąc ton.

Osiem dział kal. 127 mm, umieszczonych pierwotnie w często zalewanych falami kazamatach poniżej pokładu głównego na dziobie i rufie zdemontowano, rozmieszczając wszystkie działa artylerii średniej w półkazamatowych wieżach w nadbudówce, co stanowiło znaczne ulepszenie w porównaniu z poprzednim rozwiązaniem^[1].

W związku z narastającym zagrożeniem ze strony Niemiec, okręty te zostały w 1941 przesunięte z Pacyfiku na Atlantyk, w następstwie czego zmienił się stosunek sił floty japońskiej do Floty Pacyfiku. Po ataku na Pearl Harbor, który znacznie nadwerężył amerykańskie siły, pancerniki typu New Mexico wróciły na Pacyfik i brały udział w konflikcie z Japonią do końca. Ich ciężkie działa zapewniały wsparcie artyleryjskie w wielu operacjach desantowych, a "Mississippi" wziął udział w bitwie w cieśninie Surigao - ostatnim starciu w historii, kiedy to pancerniki walczyły między sobą. "New Mexico" i "Idaho" zostały wycofane ze służby niedługo po wojnie, natomiast "Mississippi" został przerobiony na okręt szkolny i testowy i służył jeszcze aktywnie przez dekadę. Pierwsza generacja rakiet kierowanych, wystrzeliwanych z okrętów, mających zastąpić działa okrętowe, po raz pierwszy wyszła w morze na pokładzie tego właśnie okrętu.

[edytuj] Bibliografia

Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships.

• Jane's Fighting Ships of World War I. London: Random House Group, 1990. ISBN 1-85170-378-0. 
• Jane's Fighting Ships of World War II. London: Random House Group, 1989. ISBN 1-851-70794-9. 

Przypisy