Papież Mikołaj II

Z Wikipedii

Mikołaj II
Papież Mikołaj II (Fresk z klasztoru San Clemente)
Imię łacińskie	Nikolaus II.
Data wyboru	1058
Imię i nazwisko	Gérard de Bourgogne
Urodzony	ok. 1010
Zmarł	27 lipca 1061

Mikołaj II nosił imię Gerard. Pochodził z Burgundii, z Chevron we Francji, był arcybiskupem Florencji.

Po śmierci Stefana X został wybrany na papieża w Sienie. Jego kandydaturę zaakceptował dwór cesarski oraz książę Lotaryngii i Toskanii. Po wyborze przyjął imę Mikołaja II.

W roku 1059 odbył się synod w Sutri, który ogłosił nieważność wyboru Benedykta X, którego wybrała szlachta rzymska, ale nie uzyskała zgody dworu niemieckiego.

Po ucieczce Benedykta X z Rzymu Mikołaj został intronizowany. Uroczystość odbyła się 24 stycznia 1059 roku. Mikołaj II był pierwszym papieżem, który włożył na głowę tiarę.

13 kwietnia 1059 roku na synodzie laterańskim promulgował dekret In nomine Domini, który ograniczył prawo wyboru papieża do kolegium kardynalskiego. Rola duchowieństwa i ludu rzymskiego została ograniczona tylko do akceptacji nowego papieża. Po śmierci papieża kardynałowie mieli utworzyć listę kandydatów na następcę zmarłego biskupa Rzymu. O to stanowisko mógł ubiegać się bądź członek kolegium kardynalskiego, bądź reprezentant duchowieństwa rzymskiego. Dopuszczalna też była możliwość wyboru nie-Rzymianina i poza stolicą. Po dokonanym wyborze nowy papież od razu otrzymywał pełnię władzy. Podczas wakatu Kościołem zarządzać mieli kardynałowie-biskupi. Dekret ten nie zakwestionował prawa cesarza do zatwierdzania nowego biskupa Rzymu, ale też to prawo uzależnione było od indywidualnego władcy. Miało być każdorazowo przyznawane i mogło być utracone na skutek ewentualnych nadużyć.

14 kwietnia 1059 roku, ustalił nowy regulamin wyborów papieskich, według którego elekcja miała się odbywać w zamkniętym gronie kardynałów (konklawe). Pozbawiło to cesarza możliwości wywierania wpływu na wybór papiestwa.

Mikołaj II, jak jego poprzednicy, przeciwstawiał się małżeństwom księży i symonii. W celu przeciwstawienia się im zwołał synody, którym przewodniczył w Rzymie w roku 1060 i 1061. Ograniczył też wpływ świeckich na zarządzanie dobrami kościelnymi. Papież ten w ramach reformy duchowieństwa usiłował przywrócić życie wspólnotowe księży posługujących przy katedrach. Dążył do zminimalizowania nadużyć i nieodpowiedzialnego przenoszenia prawa własności. Przeciwstawił się inwestyturze świeckiej, czyli nadawaniu godności kościelnych przez świecką władzę. Zakazał osobom duchownym w darze od osób świeckich przyjmować kościoły.

Za pontyfikatu Mikołaja II przeprowadzono reformę prawa małżeńskiego. Wprowadzono możliwość otrzymania dyspensy od przeszkody małżeńskiej. Celem było zachowanie ważności małżeństwa. Przeszkody do jego ważnego zawarcia właściwie ograniczono do pokrewieństwa.

Biskupi niemieccy papieskie postanowienia dyscyplinarne uznali za surowe, więc odrzucili je jako nieważne, tym samym zerwali jedność z papieżem.

Mikołaj II zmarł we Florencji, gdzie został też pochowany.