Pioneer Venus 2
Z Wikipedii
Pioneer Venus 2 (inne nazwy: Pioneer Venus Multiprobe, Pioneer 13) - amerykańska bezzałogowa sonda kosmiczna. Dostarczyła do Wenus próbniki, które przeprowadziły analizę struktury i składu atmosfery planety.
[edytuj] Konstrukcja sondy
Sonda składała się z członu transportowego oraz czterech próbników atmosferycznych.
- Człon transportowy (Pioneer Venus Probe Bus) miał kształt cylindra o średnicy 2,5 m. Jego konstrukcja była oparta na konstrukcji kadłuba sondy Pioneer Venus 1. Boczna ściana kadłuba pokryta była przez baterie słoneczne o mocy 241 W. Podczas lotu w kierunku Wenus do szczytu kadłuba były przymocowane próbniki atmosferyczne. Człon był wyposażony w dwa spektrometry masowe do analizy najwyższych warstw atmosfery planety. Masa członu wynosiła 290 kg.
- Duży próbnik (Pioneer Venus Large Probe, Sounder) miał masę 315 kg i średnicę 1,5 m. Składał się z trzech części. Głównym elementem był wykonany z tytanu zbiornik ciśnieniowy o średnicy 73,2 cm. Był on osłonięty przez przednią stożkową osłonę termiczną i tylną pokrywę ochronną. Obie osłony były odrzucane na wysokości 47 km nad powierzchnią planety. Otwierał się wtedy spadochron dalej spowalniający opadanie w atmosferze. Próbnik wyposażony został w 7 instrumentów naukowych, w tym w spektrometr masowy, chromatograf gazowy, dwa radiometry i nefelometr.
- Trzy małe próbniki miały identyczną konstrukcję. Otrzymały nazwy North (Small Probe 1), Day (Small Probe 2) i Night (Small Probe 3). Miały masę po 90 kg i średnicę po 0,8 m. Składały się z tytanowego zbiornika ciśnieniowego osłoniętego przez przednią osłonę termiczną i tylną pokrywę. Osłony nie były odrzucane, brak też było spadochronu. Każdy z próbników wyposażony był w 3 instrumenty naukowe: nefelometr, radiometr i czujniki temperatury i ciśnienia.
Całkowita masa sondy Pioneer Venus 2 wynosiła 904 kg, maksymalna średnica 2,5 m i wysokość 2,9 m.
[edytuj] Przebieg misji
Sonda została wyniesiona z przylądka Canaveral na Florydzie 8 sierpnia 1978 roku przy użyciu rakiety nośnej Atlas-Centaur. 16 listopada 1978 roku od członu transportowego został odłączony duży próbnik. Sonda znajdowała sie wtedy w odlełości 11,1 mln km od Wenus. Pozostałe 3 małe próbniki zostały odłączone 20 listopada 1978 w odległości 9,3 mln km od celu. Próbniki zostały skierowane w różne rejony planety, oddalone od siebie o około 10 tys km i zlokalizowane zarówno na nocnej, jak i dziennej półkuli Wenus. Wlot w atmosferę wszystkich próbników miał miejsce w kilkuminutowych odstępach 9 grudnia 1978 roku z prędkością 11,5 km/s (41600 km/h). Duży próbnik jako pierwszy opadł, z prędkością 32 km/h, na powierzchnię planety po 54,5 min przelotu. Kolejno opadały próbniki North, Day i Night po 53 - 55,5 min od wejścia w atmosferę. Żaden z próbników nie był zaprojektowany do wytrzymania momentu upadku. Pomimo tego próbnik Night nadawał sygnał przez 2 sekundy od upadku, natomiast próbnik Day funkcjonował po wylądowaniu przez 67,5 min. W półtorej godziny po próbnikach w atmosferę Wenus wtargnął człon transportowy, który uległ zniszczeniu na wysokości około 110 km nad powierzchnią, wcześniej przekazując dane o składzie górnych warstw atmosfery planety.
- Współrzędne miejsc lądowania sond:
- Sounder - 4,4°N, 304,0°
- North - 59,3°N, 4,8°
- Day - 31,3°S, 317,0°
- Night - 28,7°S, 56,7°
- Człon transportowy - 37,9°S, 290,9° (wtargnięcie w atmosferę)
[edytuj] Zobacz też
Pioneer 0 • Pioneer 1 • Pioneer 2 • Pioneer 3 • Pioneer 4 • Pioneer P-1 • Pioneer P-3(X) • Pioneer 5 • Pioneer P-30(Y) •
Pioneer P-31 1(Z) • Pioneer P-31 2 • Pioneer 6(A) • Pioneer 7(B) • Pioneer 8(C) • Pioneer 9(D) • Pioneer E • Pioneer 10(F) •
Pioneer 11(G) • Pioneer H • Pioneer Venus 1 • Pioneer Venus 2
