Pismo ideograficzne

Z Wikipedii

Pismo ideograficzne to pismo oparte na ideogramach, tzn. znakach reprezentujących semantyczne jednostki językowe: morfemy lub wyrazy, niezależnie od ich fonetycznej postaci. Nazwa pochodzi od greckiego idea 'idea, wyobrażenie', grapho 'piszę'. Pismo ideograficzne to jeden z najstarszych rodzajów pisma, z niego wywodzą się w większości współczesne systemy, tj. alfabety.

Powstało z piktografii poprzez upraszczanie rysunków. Charakter ideograficzny miały hieroglify egipskie, pisma wielu plemion indiańskich Ameryki Północnej i Środkowej, niektórych murzyńskich ludów Afryki, wielu plemion polinezyjskich i australijskich oraz początkowo pismo klinowe. Fazę ideograficzną przeszło w swej ewolucji także pismo chińskie.

Kiedy systemy pisma ideograficznego zaczęły się rozrastać i znaków zaczęło przybywać, jego opanowanie stawało się coraz trudniejsze. Tym bardziej, że w wielu systemach nie istniała jedna norma, i wiele znaków miało, kilka, kilkadziesiąt a nawet kilkaset wariantów. Trudności te przyczyniły się do wprowadzenia do pisma elementów fonetycznych. Tak powstało pismo ideograficzno-fonetyczne, z którego wyewoluowało czyste pismo fonetyczne.

W niektórych systemach pisma, ze względu na m.in. fonetykę języka czy uwarunkowania kulturowe i historyczne nie doszło do wyizolowania pisma fonetycznego i współistnieje ono z pikto-, ideo- i piktofono-, czy fonogramami. Takie rodzaje pisma nazywamy pismem złożonym.

Dziś używamy ideogramów w ligaturach. Są one popularne także na tablicach informacyjnych, znakach drogowych itd.