Polityka mieszkaniowa
Z Wikipedii
Polityka mieszkaniowa jest częścią polityki społecznej państwa. Jej zadaniem jest badanie, ocenianie problemu mieszkaniowego oraz wyrównywanie szans społecznych w dostępie do mieszkań.
Problem mieszkaniowy jest ważną kwestią społeczną gdyż [mieszkanie] jest podstawowym dobrem człowieka spełniającym funkcje: ekonomiczną, socjalizacyjną, społeczną.
Mieszkanie decyduje o materialnych i społecznych warunkach w których żyje człowiek. Cechy fizyczne mieszkania, powierzchnia, loklizacja tworzą ramy egzystencji jednosyki, rodziny i społeczeństwa. W procesie rozwoju społecznego nastąpiła ewolucja potrzeb mieszkanioych od prostego schronienia do lepiej wyposażonych mieszkań. Budowa i utrzymanie zasobów mieszkaniowych pochłaniając znaczną część produktu krajowego i angażując duże zasoby pracy stanowi ważną dziedzinę gospodarki. Nakłady na pokrycie potrzeb mieszkaniowych mogą pochodzić z dochodów osobistych, ze środków publicznych, organów państwa, samorządów, organizacji o charakterze społecznym. Poczucie sprawiedliwości społecznej domaga się tworzenia godziwych warunków życia dla rodzin, które nie są w stanie własnym wysiłkiem ich sobie zapewnić. Nizbędne wydają się działania na rzecz zmniejszenia nierówności i tworzenia jednakowych szans rozwoju jednostkom i rodzinom. Wyróżniamu trzy podstawowe zasady polityki mieszkaniowej: - korzystanie z smodzielnego mieszkania jest prawem każdej jednostki i rodziny, - zagwarantowanie tego prawa jest powinnością państwa wobec obywateli, - koniecznością jest wspomaganie strefy mieszkaniowej z pomocą środków publicznych. Prawa do mieszkania nie można jednak rozumieć jako obowiązku dostarczenia mieszkania wszystkim potrzebującym, a jedynie jako powinność wkroczenia w sytuacjach wymagających pomocy w uzyskaniu i utrzymaniu mieszkania o standardzie uznanym w danych warunkach gospodarczych za wystarczający. Doświadczeniem krajów europejskich jest poza powołaniem wyspecjalizowanych instytucji finansujących budowę mieszkań lokatorskich (socjalnych)- utworzenie różnych organizacji użyteczności społecznej zajmujących się budowaniem mieszkań bardziej niż zarządzaniem zespołami mieszkaniowymi na wynajem. Spotyka się różne organizacje tworzone przez samorządy lokalne, fundacje, instytucje społeczne, kościoły i spółdzielnie mieszkaniowe. Są to w zasadzie instytucje społeczne działające na zasadzie non profit (bez zysku). Mieszkalnictwo w Polsce przeżywające głęboki kryzys jest jedną z najbardziej zaniedbanych dziedzin i należy do najgorzej zaspakających potrzeby społeczne. Przyczyn regresu budownictwa nie mozna upatrywać w braku środków materialno- techniczych czy niedostatku wykonastwa, tkwia one w załamaniu się źródeł finansowania budownictwa mieszkaniowego. Warunki mieszkaniowe w Polsce są bardzo złe i pozostają daleko w tyle do krajów Europy Zachodniej. Trudną sytuację odczuwa większa część społeczeństwa i wyrażona jest deficytem mieszkań w stoskunku do liczby gospodarstw domowych. Do zadań władz lokalnych należy: - popieranie budownictwa , Towarzystw Budownistwa Społecznego, i współdziałanie z nimi, tworzenie im warunków działania, - strategia utrzymania, modernizacji i odnawiania posiadanych zasobów mieszkaniowych, - pomoc i wspieranie budownictwa indywidualnego, - budownictwo socjane, pomoc grupom niedostatku społecznego, walka z bezdomnością - prowadzenie polityki budownictwa społeczenego, dostarczenia terenów, ich uzbrojenie i rozbudowa urządzeń komunalnych - lokalna polityka budowlna, opieka nad drobną wytwórczością i rzemiosłem. Uzyskanie poprawy warunków mieszkaniowych ludności będzie możliwe jedynie przy wielostronnej pomocy państwa, bezpośrednich działań samorządów lokalnych, różnych organizacji i instytucji społeczych oraz samej ludności. Tylko wspólne działania wszystkich mogą przyczynić się do roładowania kwestii mieszkaniowej w Polsce.
