Polskie Kompanie Wartownicze

Z Wikipedii

Polskie Kompanie Wartownicze – polskie oddziały wojskowe przy amerykańskich wojskach okupacyjnych w Niemczech oraz we Francji i Belgii, istniejące od maja 1945 r.

Polskie kompanie wartownicze były formowane z byłych jeńców wojennych, przetrzymywanych podczas wojny w niemieckich obozach jenieckich, więźniów obozów koncentracyjnych, przymusowych robotników wywiezionych do III Rzeszy, uciekinierów z kraju przed rządami komunistów. W ich skład weszli także byli żołnierze Brygady Świętokrzyskiej NSZ. Do ich zadań należała służba przy ochronie obiektów wojskowych, magazynów, składów, portów, a także obozów i więzień dla niemieckich przestępców wojennych, budowa nowych obiektów wojskowych, prace przy transporcie. Ich stan liczebny zwiększał się, osiągając na początku 1946 r. – ok. 40 tys. żołnierzy. W dalszych latach następowała ich stopniowa demobilizacja, tak że pod koniec 1947 r. liczyły ok. 12 tys. ludzi. Żołnierze polskich kompanii wartowniczych uzbrojeni byli w lekką broń, a umundurowani w ufarbowane na czarno amerykańskie mundury wojskowe z polskimi orzełkami i naszywkami "Poland". Na czele kompanii wartowniczych stał nominalnie płk Franciszek Sobolta, chociaż faktycznie podlegały one amerykańskim władzom okupacyjnym, a nie Polskiemu Rządowi na Uchodźstwie. Ich Kwatera Główna znajdowała się w Heidelbergu. W ramach polskich kompanii wartowniczych prowadzono również działania oświatowo-kulturalne, takie jak nauka języka angielskiego (od 1948 r. obowiązkowa), prowadzenie różnych specjalistycznych kursów (np. na kierowców i mechaników samochodowych, różnych rzemiosł), prowadzenie zajęć sportowych. Wydawano też własne pismo pt. "Ostatnie Wiadomości".