Potwory i krytycy

Z Wikipedii

Potwory i krytycy, a ściślej Beowulf: Potwory i krytycy (ang. Beowulf: The Monsters and the Critics) to tytuł wykładu wygłoszonego przez J. R. R. Tolkiena w 1936 roku.

Tolkien, będąc już wtedy uznanym autorytetem, jeśli chodzi o "Beowulfa", denerwował się nad sposobem, w jaki naukowcy i krytycy podchodzili do tego utworu. Uważał bowiem, że krytycy stracili z oczu samo dzieło i zajęli się bardziej jego domniemanym znaczeniem niż samą opowieścią. Dlatego też, gdy w 1936 roku poproszono go o wygłoszenie dorocznego wykładu ku czci Israela Gollancza w Akademii Brytyjskiej, postanowił nazwać swój wykład Beowulf: Potwory i krytycy.

Wykład ten jest uważany przez znawców za najdoskonalsze w tym stuleciu przedstawienie literatury anglosaskiej. W ironiczny sposób Tolkien złajał krytyków, którzy robią wszystko oprócz czytania samego dzieła.

Wykład ten został pierwotnie opublikowany przez Oxford University Press. Następnie włączony został do Antologii pism krytycznych na temat "Beowulfa", wydanej przez Notre Dame Press w 1963.

Wykład ten ustalił pozycję Tolkiena jako jednego z najwybitniejszych filologów XX stulecia.