Dyskusja:Powstanie w Kronsztadzie
Z Wikipedii
Ten artykul nie narusza praw autorskich a link http://ibw.com.pl/modules/xfsection/article.php?articleid=47 jest jedynie przedrukiem. Pierwotnie ukazala sie w pismie Lord Terror ktorego jestem wydawca.
[edytuj] Dyskusja
Było wiele spekulacji odnośnie masowych odmów żołnierzy wzięcia udziału w szturmie ze względów politycznych i masowych dezercje żołnierzy, którzy mieli przyłączać się do powstańców. Jest to jednak nieprawda. To, co się naprawdę wydarzyło wyglądało zupełnie inaczej. Był jeden przypadek, kiedy jedna jednostka stanęła po stronie buntowników Kronsztadu. Było to podczas pierwszego, nieudanego ataku. Był to 561 pułk Armii Czerwonej. Pułk ten był rekrutowany z byłych jeńców z formacji Machno, Wrangla i Denikina. Jest wiadome, że w czasie wojny domowej część jednostek chłopskich zmieniała stronę za każdym razem, kiedy dotychczasowy sprzymierzeniec ponosił klęski.
Pułki 236 i 237 również odmówiły wzięcia udziału w ataku, ponieważ ich żołnierze "nie chcieli walczyć na lodzie". Pragnęli też wrócić do swoich wiosek. żołnierze obu pułków bali się przejść po lodzie i uderzyć na najlepszą fortecę w kraju bronioną przez okręty wojenne. Są również inne raporty na temat odmów wykonania rozkazów w innych jednostkach, jednak dotyczą one nie kwestii politycznych ale problemów takich jak braki w żywności czy wyposażeniu. Są one łatwe do zrozumienia, jeżeli wezmiemy pod uwagę, w jakiej sytuacji znalazła się młoda republika radziecka, która odziedziczyła po carskiej Rosji zacofaną gospodarkę. Bolszewicy musieli użyć nadzwyczajnych środków obrony, aby bronić się przed atakami białych armii, popieranych przez imperialistów, którzy chcieli zdusić rewolucję.
Również sytuacja wewnątrz samego Kronsztadu wyglądała inaczej niż przedstawiają to zwykle przeciwnicy bolszewików. Nie było tam trwałego masowego poparcia żołnierzy dla rebelii. Przyznają to nawet historycy burżuazyjni tacy jak Krasnow. Wśród załogi floty morskiej Kronsztadu był rozdzwięk między starymi rewolucyjnymi żołnierzami a nowymi rekrutami, pochodzącymi głownie ze wsi i drobnomieszczańskich rodzin. Faktem jest, że część statków pozostała neutralna, a część opowiedziała się przeciw powstaniu. Przytoczmy tu fragment deklaracji wydanej przez załogi poławiaczy min "Ural", "Orfeusz" i "Zwycięzca": "Ludzie Białych, którzy przewodzą rebelii, mogą wyrządzić dużo złego Republice, a nawet nie wahać się zbombardować Piotrogrodu". Z raportu wywiadu 7 Armii wiemy, że wielu marynarzy uczestniczących w rebelii chciało przejść ponownie na stronę bolszewików, ale zostali sterroryzowani przez swych dowódców, którzy nie mogli na to pozwolić. Dokumenty ukazują nam też, co działo się w mieście obok bazy morskiej Kronsztad. Podczas ataku na Kronsztad, robotnicy miasta wystąpili przeciw powstańcom i wyzwolili bazę zanim wkroczyły pierwsze oddziały bolszewickie. Tak więc, nie było powstania robotników i żołnierzy przeciw bolszewizmowi, ale powstanie bolszewickich robotników i żołnierzy przeciw "rebeliantom"!
We wspomnianej powyżej deklaracji części marynarzy kronsztadzkich czytamy: "Ludzie Białych przewodzą powstaniu". I tak też było. Prawdziwa władza nad powstańcami nie spoczywała w rękach Rady Kronsztadzkiej, jak niektórzy są skłonni myśleć, ale tzw. "Trybunału Obrony Twierdzy Kronsztadzkiej". Wśród jej liderów byli admirał S.H. Dmitriew (rozstrzelany po upadku fortecy), a także generał A. H. Kozłowski, który uciekł do Finlandii. Ani jeden z nich nie miał sympatii do socjalizmu "z bolszewikami" czy "bez bolszewików". Powstaniu przewodził również S.M. Petreczenko - marynarz i wróg bolszewików. Warto odnotować, że był potem funkcjonariuszem stalinowskiego GPU (od 1927) i agentem Stalina w Finlandii. Został złapany w 1944 roku przez fińskie władze i osadzony w obozie koncentracyjnym, gdzie zmarł.
Prócz tego, powstańców wspierał także były carski premier i minister finansów, Kokowzew, który jako emigrant i szef Banku Rosyjskiego w Paryżu przekazał na pomoc kronsztadzkim rebeliantom 225 tysięcy franków. Bank Rosyjsko-Azjatycki przekazał 200 tysięcy. Francuski premier, Briand, podczas spotkania z byłym ambasadorem rządu Kiereńskiego Małaczowem, zapewnił, że przekaże "Kronsztadowi wszelką niezbędną pomoc".
Trocki wyjaśniał następnie, że tzw. powstanie w Kronsztadzie nie było wcale pierwszym antybolszewickim i drobnoburżuazyjnym ruchem, który powstał w czasie rewolucji i wojny domowej. Było wiele innych ruchów, którym przewodzili ludzie używający haseł: "rady bez bolszewików", "cała władza w ręce rad, żadnej władzy dla partii komunistycznej", etc. Ruchy takie pojawiły się w niektórych fabrykach Uralu i wśród Kozaków. Z doświadczenia wiemy, że tego typu slogany wykorzystywane podczas wojny klasowej prowadzą prosto do obozu reakcji i barbarzyństwa. Nie może być rewolucji bez rewolucyjnej partii socjalistycznej. Robotnicy i żołnierze ówczesnej Rosji wiedzieli o tym lepiej do wielu ludzi na dzisiejszej lewicy.
Faktem jest, że wielu szeregowych zwolenników anarchistów, mienszewików, eserowców i innych partii politycznych brało czynny udział w pracach rad wraz z partią bolszewicką, a nie bez niej. Była ogromna różnica między szeregowymi członkami tych partii, a ich przywódcami, którzy byli całkowicie antybolszewiccy. Na początku 1920 roku lokalne rady w niektórych żydowskich rejonach Ukrainy były całkowicie opanowane przez szeregowych członków Bundu. Wielu anarchistów brało udział w rewolucji i w wojnie domowej po stronie bolszewików przeciwko białej kontrrewolucji. Współpracowali oni z nową władzą również potem dopóki nie nadszedł stalinizm. Do dnia dzisiejszego wielu anarchistów uważa tych walecznych ludzi za "zdrajców".
