Powstania Firmusa i Gildona

Z Wikipedii

Powstania Firmusa (370-375) i Gildona (397-398) wybuchły w Afryce Północnej przeciwko Rzymianom.

W latach 370-398 kilkakrotnie dochodziło do wystąpień zbrojnych przeciwko władzy rzymskiej w Afryce. W roku 370 mauretański wódz Firmus podburzył przeciwko Rzymowi plemiona mauretańskie. W pierwszej fazie wojny do końca 372 r. oddziały powstańców odniosły spore sukcesy, opanowując m.in. stolicę prowincji Cezareę. Wiosną 373 r. cesarz Walentynian I wysłał do Afryki korpus ekspedycyjny pod wodzą Teodozjusza. Wodzowi rzymskiemu, w kilku wyniszczających przeciwnika kampaniach, jak również dzięki przekupywaniu niektórych wodzów mauretańskich, udało się doprowadzić do klęski Firmusa. Na skutek zdrady we własnych szeregach, Firmus, nie chcąc wpaść w ręce Rzymian, popełnił samobójstwo w roku 375.

Bunt przeciwko Rzymowi kontynuował brat Firmusa Gildon w 397. W następnym roku Rzymianie posłużyli się bratem Gildona Mascezelem - zagorzałym wrogiem komesa Afryki, wysyłając go z korpusem ekspedycyjnym do Afryki. Na skutek zdrady Gildon poniósł śmierć, a drugie powstanie przeciwko Rzymowi zostało stłumione.