Powstanie Luzytan

Z Wikipedii

Powstanie Luzytan (154-151 p.n.e.) wybuchło na terenach dzisiejszej Portugalii na południe od rzeki Duero. Zostało ono stłumione przez Rzymian.

Powstanie dało początek tzw. wojnie hiszpańskiej toczonej w latach 154 p.n.e. - 133 p.n.e. pomiędzy Rzymianami a celtoiberyjskimi plemionami zamieszkującymi Półwysep Iberyjski. W swojej głównej fazie (148 p.n.e. - 139 p.n.e.) konflikt zwany był wojną Viriatusa od imienia przywódcy Celt-Iberów, a później wojną numantyjską (143 p.n.e. - 133 p.n.e.) od nazwy miasta Numancja, będącego centrum oporu powstańców.

Powstanie Luzytan rozpoczęło się w roku 154 p.n.e., kiedy to zbrojnie przeciwko Rzymianom wystąpiły plemiona Avakerów i Bellów pod wodzą Punicusa. W początkowej fazie konfliktu powstańcy osiągnęli znaczne zdobycze terytorialne. W tym samym roku powstali także Luzytanie inne plemię iberyjskie. Dnia 23 sierpnia 153 r p.n.e. pod Numancją Rzymianie pod wodzą konsula Quintusa Fulviusza Nobilitora zostali pobici tracąc cały legion. Dopiero w roku 150 p.n.e. pretorianin Serviliusz Sulpiciusz Galba zdławił powstanie, nakazując stracić większość Luzytan. Jednym z ocalałych był Viriatus, który już wkrótce miał się stać jednym z najtrudniejszych przeciwników Rzymian w kolejnej fazie konfliktu.

[edytuj] Najważniejsze wydarzenia podczas powstania Luzytan 154-151 p.n.e.

• 153 p.n.e.
  • bitwa pod Tagusem (zwycięstwo powstańców pod wodzą Kasearusa nad Rzymianami pod wodzą Mummiusa. Rzymianie stracili 9 tysięcy zabitych)
  • Bitwa pod Numancją
• 151 p.n.e. - masakra w Cauca.