Prawo indukcji elektromagnetycznej Faradaya

Z Wikipedii

Prawo indukcji elektromagnetycznej Faradaya to prawo oparte na doświadczeniach Faradaya z 1831 roku. Z doświadczeń tych Faraday wywnioskował, że w zamkniętym obwodzie znajdującym się w zmiennym polu magnetycznym, pojawia się siła elektromotoryczna indukcji równa prędkości zmian strumienia indukcji pola magnetycznego przechodzącego przez powierzchnię rozpiętą na tym obwodzie. Prawo to można wyrazić wzorem

Może też być przedstawione w postaci:

gdzie:

• V - siła elektromotoryczna powstająca w pętli,
• E - natężenie indukowanego pola elektrycznego,
• l - pętla,
• dl - nieskończenie mały odcinek pętli,
• Φ_B - strumień indukcji magnetycznej,
• dt - nieskończenie mały odcinek czasu,
• s - powierzchnia zamknięta pętlą l,
• - szybkość zmiany strumienia indukcji magnetycznej,
• B - indukcja magnetyczna.

Minus we wzorze ma znaczenie symboliczne i oznacza, że siła elektromotoryczna jest skierowana w ten sposób, aby przeciwdziałać przyczynie jej powstania, czyli zmianom pola magnetycznego (reguła Lenza).

Współcześnie wyrażane jest często w postaci różniczkowej:

będąc jednym z równań Maxwella.

W przypadku zwojnicy o N zwojach upraszcza się do postaci:

gdzie:

• V jest indukowaną siłą elektromotoryczną (SEM) i ΔΦ/Δt zmianą strumienia magnetycznego Φ w przedziale czasowym Δt