Puszka Faradaya
Z Wikipedii
Puszka Faradaya - jest to metalowa komora otwarta z jednej strony, rodzaj klatki Faradaya, przeznaczona do doświadczeń i prac nad ładunkami elektrycznymi. Ciało naelektryzowane, przewodzące prąd elektryczny wprowadzone do wnętrza puszki po dotknięciu ścianki puszki oddaje całkowicie swój ładunek elektryczny (przestaje być naelektryzowane) puszce.
Nazwa przyrządu pochodzi od nazwiska odkrywcy Michael Faradaya, który w roku 1830 zademonstrował własności ekranujące elektryczność klatki wykonanej z siatki metalowej.
Obecnie na zasadzie puszki Faradaya są konstruowane detektory jonów. Jon (lub inna naelektryzowana cząstka) wpadając przez niewielki otwór do puszki jest przyciągana przez ścianki puszki w wyniku indukowania w puszce w pobliżu jonu ładunku o przeciwnym znaku, jon dotykając puszki oddaje jej swój ładunek. Powstający w ten sposób prąd jest mierzony. Detektory te charakteryzują się małą czułością spowodowaną małą czułością aparatury rejestrującej powstający prąd.
