Receptory adrenergiczne
Z Wikipedii
Receptory adrenergiczne - grupa receptorów metabotropowych zlokalizowanych na błonach komórkowych, których pobudzenie w organizmie przez adrenalinę lub inną aminę katecholową wiąże się z aktywacją białka G i fosforylacją GDP do GTP. Receptory adrenergiczne dzielą się na receptory α (α1, α2, α3 zapisywane również jako α1, α2, α3) oraz receptory β (β1, β2, β3 zapisywane również jako β1, β2, β3. Poszczególne podtypy receptorów mają powinowactwo do określonych amin katecholowych - receptory α do adrenaliny i noradrenaliny zaś receptory β do izoproterenolu i nieco słabsze do noradrenaliny. Obecnie w medycynie wykorzystuje się istnienie pewnej wybiórczości do pobudzania lub hamowania określonego typu receptorów przez leki. Przykładowo leki selektywnie blokujące receptor β1 stosowane są w leczeniu nadciśnienia tętniczego, zaburzeń rytmu serca oraz w chorobie niedokrwiennej serca.
[edytuj] Historia
Raymond P. Ahlquist (1914–1983), publikując pracę w 1948 r. w American Journal of Physiology podzielił receptory adrenergiczne na α i β. W 1967 roku A. Lands wyróżnił receptory β1 i β2. Zaproponowany przez Landsa podział receptorów β na podtypy umożliwił lepsze poznanie struktury i zrozumienie budowy receptorów. w 1990 J. Zaagsma zidentyfikował receptor β3. W 1993 r. poznano dokładnie strukturę receptorów i stwierdzono, że istnieją trzy typy receptorów β: β1, β2, β3.
[edytuj] Bibliografia
1. Ahlquist, R. P. : A study of the adrenotropic receptors. Amer. J. Physiol. 153, 586-600, 1948. 2. Lands A. M., Arnold A., McAuliff J. P., Ludaena F. P. & Brown T. G., Jr.Differentiation of receptor systems activated by sympathomimetic amines. Nature 214:597-8, 1967.
