Refaktoryzacja

Z Wikipedii

Refaktoryzacja (czasem też refaktoring, ang. refactoring) to pojęcie związane z wytwarzaniem systemów informatycznych, w szczególności z programowaniem. Jest to proces wprowadzania zmian w projekcie/programie, w wyniku którego zasadniczo nie zmienia się funkcjonalność. Celem refaktoryzacji jest więc nie wytwarzanie nowej funkcjonalności, ale utrzymywanie odpowiedniej, wysokiej jakości organizacji systemu. W ramach refaktoryzacji podejmowane są następujące działania:

modyfikowanie elementów systemu w celu wpasowania ich w przyjęte standardy i wzorce
poszukiwanie nowych standardów i wzorców, które pojawiły się w systemie w trakcie jego rozwoju i ich precyzyjne definiowanie (łącznie z wpasowywaniem istniejących elementów w te definicje).

Czyli dzięki refaktoryzacji w systemie ogranicza się redundancję (nadmiarowość, np. istnienie wielu obiektów i procedur o takiej samej lub bardzo zbliżonej funkcjonalności, a mających niezależne implementacje, czyli stosując regułę DRY) i wprowadza standardy. W przypadku systemów o architekturach wielowarstwowych, refaktoryzacja jest jednym z istotnych czynników gwarantujących zachowanie silnej separacji warstw systemu i ich przejrzystej struktury.

Refaktoryzacja jest kosztowna, ale jest istotnym elementem zarządzania projektem informatycznym. W szczególności zaś przy dużych i złożonych projektach koszt dobrze prowadzonej refaktoryzacji powinien być zrekompensowany dużo niższym kosztem wprowadzania późniejszych zmian w projekcie, szczególnie zmian o charakterze globalnym (przekrojowym), dotykających wielu modułów funkcjonalnych jednocześnie. W przypadku projektów obarczonych dużym ryzykiem niepowodzenia (np. z powodu niestabilnych wymagań funkcjonalnych klienta) regularnie prowadzona refaktoryzacja wydaje się być nieodzowna.

Narzędzia wspomagające refaktoryzację należą do narzędzi CASE i możemy je dziś spotkać jako narzędzia wbudowane w zintegrowane środowiska programistyczne.