Reforma rolna w Polsce (1944)

Z Wikipedii

Reforma rolna w Polsce. 6 września 1944 r. PKWN wydał dekret o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz.U. 1944 nr 4 poz. 17). Jednak o dobrach majątku martwej ręki (związków wyznaniowych) zadecydtował Sejm Uchwałodawczy (Art. 2 część (1), podpunkt e) Dekretu o przeprowadzeniu reformy rolnej) mówi o tym Ustawa z dnia 20 marca 1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu proboszczom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego (Dz.U. 1950 nr 9 poz. 87). Został powołany Państwowy Fundusz Ziemi, któremu przekazano bez odszkodowania grunty wraz z inwentarzem oraz budynkami należące do Skarbu Państwa, obywateli niemieckich, zdrajców narodu oraz wszystkie majątki przekraczające 50 ha użytków rolnych bądź 100 ha powierzchni ogólnej. Na terenie województw: poznańskiego, pomorskiego i śląskiego konfiskowano wszystkie gospodarstwa powyżej 100 ha bez względu na ilość gruntów użytkowanych rolniczo.

Ziemie te rozdawano chłopom bezrolnym oraz mało– i średniorolnym, za którą musieli zapłacić równowartość przeciętnych zbiorów rocznych, rozłożoną na 10–20 rat rocznych. W pierwszym okresie realizacja reformy przebiegała powoli, powstawały gospodarstwa 2–3 ha. W październiku 1944 odwołano ze stanowiska kierownika resortu rolnictwa Andrzeja Witosa i powołano Edwarda Osóbkę–Morawskiego oraz utworzono specjalne brygady parcelacyjne. Do końca 1944 roku rozparcelowano ponad 212 tys. ha ziemi między 110 tys. rodzin. W marcu 1945 roku przyjęto zasadę tworzenia większych gospodarstw – do 5 ha. Natomiast na ziemiach poniemieckich nadziały ziemi wynosiły od 7 do 15 ha.