Wikipedysta:Rekrutacja/dotCommunist Manifesto

Z Wikipedii

[edytuj] Tłumaczenie Manifestu dotKomunistycznego

To jest miejsce, w którym pracujemy nad polskim tłmaczeniem eseju Ebena Moglena. Jeśli chcesz pomóc w tłumaczeniu kliknij przycisk "Edytuj" i... do roboty :-) Oryginał dostępny pod adresem http://emoglen.law.columbia.edu/publications/dcm.html Manifest udostępniony jest na prostej, niewolnej licencji pozwalającej na kopiowanie i dystrybucję tekstu w całości i bez zmian pod warunkiem zachowania noty copyrightowej [1]. Tłumaczenie jest dostępne na tych samych zasadach. Tłumaczenie przeniesione ze strony wiki ISNS, zobacz historię

[1] Autor wstępu nie rozróżnia najwyraźniej samego tekstu od jego tłumaczenia będącego opracowaniem i odrębnie chronionym utworem w rozumieniu polskiego prawa autorskiego. Oznacza to, że wolno tłumaczyć sobie cichutko w kątku utwór oryginalny ale nie wolno tego tłumaczenia rozpowszechniać bez zgody autora. Wystawienie tłumaczeń na Wiki jest niewątpliwie rozpowszechnianiem. (Patrz przypis do tłumaczenia klauzuli licencyjnej)

[edytuj] The dotCommunist Manifesto [1]

Manifest dotKomunistyczny

Eben Moglen* Styczeń 2003

Świat ponadnarodowego kapitalizmu nękany jest przez Widmo - widmo wolnej informacji. Wszystkie potęgi “globalizmu” zjednoczyły się w nieświętym sojuszu, by to widmo egzorcyzmować: Microsoft i Disney, Światowa Organizacja Handlu, Kongres Stanów Zjednoczonych i Komisja Europejska.

Gdzież są ci rzecznicy wolności w nowym, cyfrowym społeczeństwie, którzy by nie zostali okrzyknięci piratami, anarchistami, komunistami? Czyż nie ujrzeliśmy, że obrzucający ich tymi epitetami są jedynie posiadającymi władzę złodziejami, których słowa o “własności intelektualnej” były niczym więcej, niż próbą utrzymania niesprawiedliwych przywilejów w nieodwołalnie zmieniającym się społeczeństwie? Ale Potęgi Globalizmu przyznają, że ruch wolnościowy jest sam w sobie Potęgą, i najwyższy już czas, byśmy ujawnili całemu światu swoje poglądy, by wyjść naprzeciw przedszkolnej bajce o Widmie Wolnej Informacji - z naszym Manifestem.

Posiadacze i Twórcy

Na całym świecie ruch na rzecz wolnej informacji zapowiada nadejście nowej struktury społecznej, powstałej z przekształcenia burżuazyjnego społeczeństwa przez technologię cyfrową, którą owo społeczeństwo samo stworzyło.

Historia wszystkich dotychczas istniejących społeczeństw ukazuje historię walki klasowej.

Człowiek wolny i niewolnik, patrycjusz i plebejusz, lord i wasal, mistrz cechu i podróżnik, burżuj i proletariusz, imperialista i podwładny, słowem, ciemiężca i ciemiężony, stoją wobec siebie w odwiecznej przeciwności, prowadząc nieustannie, raz otwartą, a raz ukrytą walkę; walkę, która już nie raz kończyła się bądź to rewolucyjną rekonstrukcją całego społeczeństwa, bądź to zwykłym upadkiem klas rządzących.

Społeczeństwo przemysłowe które wyrosło z ogólnoświatowej ekspansji potęg europejskich wprowadzających nowoczesność nie zlikwidowało klasowych antagonizmów. Powołało za to w miejsce starych - nowe klasy, nowe metody opresji i nowe formy walki. Epoka burżuazji uprościła antagonizmy klasowe. Społeczeństwo jako całość wydawało się podzielone na dwa wielkie, wrogie obozy, dwie wielkie klasy stojące naprzeciwko siebie: Burżuazję i Proletariat.

Ale rewolucja na większą skalę nie wybuchła, a “dyktatura proletariatu”, tam gdzie powstała lub przynajmniej tak twierdziła, okazała się niezdolna do stworzenia wolności. W zamian kapitalizm dzięki technologii zyskał możliwość zabezpieczenia dla samego siebie sposobu na akceptację społeczną własnej egzystencji. Sytuacja współczesnych robotników w społeczeństwach rozwiniętych polepszała się wraz z rozwojem przemysłu, a nie pogarszała poniżej minimum egzystencji swojej własnej klasy. Pauperyzacja wcale nie postępowała szybciej, niż społeczność i jej dobrobyt. Racjonalny przemysł w fordowskim stylu nie zamienił robotników fabrycznych w spauperyzowanych proletariuszy, ale raczej w masowych konsumentów masowej produkcji. Ucywilizowanie proletariatu stało się częścią programu ochrony burżuazyjnego status quo.

W ten sposób udostępnienie powszechnej edukacji i zakończenie wyzysku dzieci w przemyśle przestało być znienawidzonym programem rewolucyjnego proletariatu, ale standardem burżuazyjnej moralności społecznej. Dzięki powszechnej edukacji robotnicy stali się odbiorcami mediów, które mogły ich skłaniać do dodatkowej konsumpcji. Wynalezienie nagrań dźwiękowych, telefonii, filmu, radia i telewizji głęboko zmieniło kształt kultury, ale też zmieniło relację pomiędzy robotnikami a kulturą burżuazji.

Na przykład muzyka - w całej dotychczasowej historii ludzkości była wysoce nietrwałym nie-towarem, procesem społecznym wydarzającym się w danym czasie i miejscu, konsumowanym w momencie i miejscu tworzenia przez ludzi, którzy byli jedynie mgliście podzieleni na producentów i konsumentów. Po wynalezieniu nagrań dźwiękowych muzyka stała się trwałym towarem, który mógł być przenoszony w czasie i przestrzeni, siłą rzeczy oderwanym od twórcy. Jako przedmiot konsumpcji muzyka stała się okazją, by jej nowi “właściciele” kierowali dodatkową konsumpcję, by tworzyć dodatkowe potrzeby nowej masowo konsumującej klasy i by skierować generowany w ten sposób popyt w kierunkach przynoszących zysk właścicielom. Podobnie stało się z całkowicie nowym konceptem ruchomego obrazu, który w ciągu zaledwie kilku dekad przekierował naturę ludzkiego postrzegania, przykuwając pokaźną część dnia każdego pracownika do odbierania wiadomości ukierunkowujących go na dodatkową konsumpcję. Dziesiątki tysięcy takich reklam przesunęło się przed oczami każdego dziecka każdego roku, redukując dzieci wyzwolone spod pielęgnowania machiny produkcyjnej do nowej formy poddaństwa: teraz są one przymusowo powołane do pielęgnowania machiny konsumpcji.

W ten sposób warunki ustalone przez społeczeństwo burżuazyjne stały się mniej zawężone i zdolniejsze do pozyskiwania gromadzonych bogactw. W ten sposób też uleczono absurdalną epidemię nawracających nadwyżek produkcyjnych - nie było już zbyt wielkich ilości cywilizacji, zbyt wielkich ilości środków pozwalających na utrzymanie się przy życiu, zbyt wielkiego przemysłu, zbyt wielkich ilosci handlu.

Burżuazja nie może jednak istnieć bez ciągłego rewolucjonizowania instrumentów produkcji, a więc także stosunków produkcji, a z nimi całości stosunków społecznych. Ciągłe rewolucjonizowanie produkcji, nieprzerwane naruszanie wszystkich zasad społecznych, nieustanna niepewność i ferment odróżniają erę burżuazji od wszystkich poprzednich. Wszystkie stałe, zamrożone związki, razem z całym korowodem starodawnych, wiekowych przesądów i opinii, są zmiecione, a wszelkie nowostworzone stają się przestarzałymi zanim zdążą stężeć. Wszystko, co zdążyło już stężeć - ulatuje w powietrze.

Wraz z nastaniem ery nowoczesnych technologii, system masowej produkcji konsumenckiej wspierany przez kulturę masowej konsumpcji rodzi nowe warunki bytowania społeczeństwa, z których krystalizuje się nowa struktura antagonizmów klasowych.

Burżuazja, dzięki nagłemu postępowi w dziedzinie instrumentów produkcyjnych i dzięki niezmiernie zaawansowanym metodom komunikacji wciąga wszystkie, choćby najbardziej barbarzyńskie, narody w szpony cywilizacji. Niskie ceny wytwarzanych przez nią produktów to artyleria, która wykorzystywana jest do niszczenia wszelakich Wielkich Murów i zmuszania barbarzyńców, uporczywie wyrażających swą pogardę dla obcych, do kapitulacji. Przymusza wszystkie narody, pod groźbą wyginięcia, do przyjęcia swej kultury i swych zasad własności intelektualnej; przymusza je do zaszczepienia własnej wizji cywilizacji w swoim świecie, do stania się - burżuazją. Jednym słowem, tworzy światy na własne upodobanie. Jednak narzędzia wykorzystywane przez burżuazje do komunikacji i akulturacji prowadzą do powstania metod oporu, które zwracają sie same przeciwko sobie.

Technologia cyfrowa doprowadza do przemiany ekonomii burżuazyjnej. Czołowe dobra systemu produkcji - artykuły konsumpcji kulturowej, zarówno sprzedawane w sklepach produkty, jak i polecenia, nakazujące pracownikom zakup konkretnych dóbr - wraz z pozostałymi formami kultury i wiedzy nie są obciążone kosztami pobocznymi.

Każdy z osobna i wszyscy razem mogą mieć przywilej korzystania z dóbr kultury - muzyki, sztuki, literatury, informacji technicznej, nauki i każdej innej stworzonej formy wiedzy. Bariery nierówności społecznych i odległości geograficznych odchodzą w niepamięć. W miejsce izolacji i poczucia samowystarczalności poszczególnych narodowości pojawiają się wielokierunkowe stosunki i uniwersalna wzajemna zależność każdego człowieka od pozostałych - zarówno w sferze produkcji dóbr materialnych, jak i intelektualnych. Twory intelektualne poszczególnych ludzi wchodzą w skład własności wspólnej. Nowoczesne społeczeństwo burżuazyjne wraz ze swymi zależnościami produkcji, wymiany i własności, społeczność, która stworzyła tak gigantyczne metody produkcji i wymiany, jest jako uczeń czarnoksiężnika, nie będący w stanie okiełznać piekielnych mocy przywołanych przez wypowiedziane zaklęcie.

Wraz z tymi zmianami, człowiek jest w końcu zmuszony stanąć twarzą w twarz z warunkami, na których żyje i ze swoimi stosunkami z innymi przedstawicielami swojego gatunku. Społeczeństwa stają oko w oko z sytuacją, w której wszyscy mogą posiąść dowolne piękno lub użyteczność intelektualną, czerpiąc pełnymi garściami z jakości zwiększonej ludzkiej wiedzy, płacąc za to taką samą cenę, jak każdy pojedynczy człowiek, co sugeruje niemoralność wykluczania niektórych z tego procesu. gdyby starożytny Rzym miał potencjał nakarmienia wszystkich swoich mieszkańców niewiele większym nakładem kosztów, niż te, które poniesiono na zastawienie stołu Cezara, to sam władca zostałby natychmiast siłą pozbawiony swego tytułu, gdyby którykolwiek z jego podwładnych miałby zostać zagłodzony na śmierć. Burżuazyjny system własności wymaga jednak, by wiedza i kultura wydawana była nielicznym, bazując na możliwościach odbiorców w dziedzinie płatności. Alternatywne formy z przeszłości, które powróciły do łask dzięki technologii wzajemnych kontaktów i tworzone dzięki ochotniczej pracy grup tworzących i wspierających rozwój wiedzy muszą stanąć do nierównej walki z potężnymi systemami komunikacji masowej leżących w rękach własności. Te systemy komunikacji masowej są z kolei oparte na przywłaszczaniu wspólnych dla wszystkich ludzi praw w spektrum elektromagnetycznym. Poprzez pryzmat społeczestwa cyfrowego klasy robotników

Those systems of mass communication are in turn based on the appropriation of the people's common rights in the electromagnetic spectrum. Throughout the digital society the classes of knowledge workers--artists, musicians, writers, students, technologists and others trying to gain in their conditions of life by copying and modifying information--are radicalized by the conflict between what they know is possible and what the ideology of the bourgeois compels them to accept. Out of that discordance arises the consciousness of a new class, and with its rise to self-consciousness the fall of ownership begins.

The advance of digital society, whose involuntary promoter is the bourgeoisie, replaces the isolation of the creators, due to competition, by their revolutionary combination, due to association. Creators of knowledge, technology, and culture discover that they no longer require the structure of production based on ownership and the structure of distribution based on coercion of payment. Association, and its anarchist model of propertyless production, makes possible the creation of free software, through which creators gain control of the technology of further production.[1] The network itself, freed of the control of broadcasters and other bandwidth owners, becomes the locus of a new system of distribution, based on association among peers without hierarchical control, which replaces the coercive system of distribution for all music, video, and other soft goods. Universities, libraries, and related institutions become allies of the new class, interpreting their historic role as distributors of knowledge to require them to offer increasingly complete access to the knowledge in their stewardship to all people, freely. The liberation of information from the control of ownership liberates the worker from his imposed role as custodian of the machine. Free information allows the worker to invest her time not in the consumption of bourgeois culture, with its increasingly urgent invitations to sterile consumption, but in the cultivation of her mind and her skills. Increasingly aware of her powers of creation, she ceases to be a passive participant in the systems of production and consumption in which bourgeois society entrapped her.

But the bourgeoisie, wherever it has got the upper hand, has put an end to all feudal, patriarchal, idyllic relations. It has pitilessly torn asunder the motley feudal ties that bound man to his "natural superiors," and has left remaining no other nexus between man and man than naked self-interest, than callous "cash payment." It has drowned the most heavenly ecstasies of religious fervour, of chivalrous enthusiasm, of philistine sentimentalism, in the icy water of egotistical calculation. It has resolved personal worth into exchange value. And in place of the numberless and feasible chartered freedoms, has set up that single, unconscionable freedom--Free Trade. In one word, for exploitation, veiled by religious and political illusions, naked, shameless, direct, brutal exploitation.

Against the forthcoming profound liberation of the working classes, whose access to knowledge and information power now transcends their previous narrow role as consumers of mass culture, the system of bourgeois ownership therefore necessarily contends to its very last. With its preferred instrument of Free Trade, ownership attempts to bring about the very crisis of over-production it once feared. Desperate to entrap the creators in their role as waged consumers, bourgeois ownership attempts to turn material deprivation in some parts of the globe into a source of cheap goods with which to bribe back into cultural passivity not the barbarians, but its own most prized possession--the educated technological laborers of the most advanced societies.

At this stage the workers and creators still form an incoherent mass scattered over the whole globe, and remain broken up by their mutual competition. Now and then the creators are victorious, but only for a time. The real fruit of their battles lies, not in the immediate result, but in the ever-expanding union. This union is helped on by the improved means of communication that are created by modern industry and that place the workers and creators of different localities in contact with one another. It was just this contact that was needed to centralise the numerous local struggles, all of the same character, into one national struggle between classes. But every class struggle is a political struggle. And that union, to attain which the burghers of the Middle Ages, with their miserable highways, required centuries, the modern knowledge workers, thanks to the network, achieve in a few years.

Freedom and Creation

Not only has the bourgeoisie forged the weapons that bring death to itself; it has also called into existence the men who are to wield those weapons--the digital working class--the creators. Possessed of skills and knowledges that create both social and exchange value, resisting reduction to the status of commodity, capable collectively of producing all the technologies of freedom, such workmen cannot be reduced to appendages of the machine. Where once bonds of ignorance and geographical isolation tied the proletarian to the industrial army in which he formed an indistinguishable and disposable component, creators collectively wielding control over the network of human communications retain their individuality, and offer the value of their intellectual labor through a variety of arrangements more favorable to their welfare, and to their freedom, than the system of bourgeois ownership ever conceded them.

But in precise proportion to the success of the creators in establishing the genuinely free economy, the bourgeoisie must reinforce the structure of coercive production and distribution concealed within its supposed preference for "free markets" and "free trade." Though ultimately prepared to defend by force arrangements that depend on force, however masked, the bourgeoisie at first attempts the reimposition of coercion through its preferred instrument of compulsion, the institutions of its law. Like the ancien régime in France, which believed that feudal property could be maintained by conservative force of law despite the modernization of society, the owners of bourgeois culture expect their law of property to provide a magic bulwark against the forces they have themselves released.

At a certain stage in the development of the means of production and of exchange, the conditions under which feudal society produced and exchanged, the feudal organisation of agriculture and manufacturing industry, in one word, the feudal relations of property became no longer compatible with the already developed productive forces; they became so many fetters. They had to be burst asunder; they were burst asunder.

Into their place stepped free competition, accompanied by a social and political constitution adapted to it, and by the economic and political sway of the bourgeois class. But "free competition" was never more than an aspiration of bourgeois society, which constantly experienced the capitalists' intrinsic preference for monopoly. Bourgeois property exemplified the concept of monopoly, denying at the level of practical arrangements the dogma of freedom bourgeois law inconsistently proclaimed. As, in the new digital society, creators establish genuinely free forms of economic activity, the dogma of bourgeois property comes into active conflict with the dogma of bourgeois freedom. Protecting the ownership of ideas requires the suppression of free technology, which means the suppression of free speech. The power of the State is employed to prohibit free creation. Scientists, artists, engineers and students are prevented from creating or sharing knowledge, on the ground that their ideas imperil the owners' property in the system of cultural production and distribution. It is in the courts of the owners that the creators find their class identity most clearly, and it is there, accordingly, that the conflict begins.

But the law of bourgeois property is not a magic amulet against the consequences of bourgeois technology: the broom of the sorcerer's apprentice will keep sweeping, and the water continues to rise. It is in the domain of technology that the defeat of ownership finally occurs, as the new modes of production and distribution burst the fetters of the outmoded law.

All the preceding classes that got the upper hand, sought to fortify their already acquired status by subjecting society at large to their conditions of appropriation. Knowledge workers cannot become masters of the productive forces of society, except by abolishing their own previous mode of appropriation, and thereby also every other previous mode of appropriation. Theirs is the revolutionary dedication to freedom: to the abolition of the ownership of ideas, to the free circulation of knowledge, and the restoration of culture as the symbolic commons that all human beings share.

To the owners of culture, we say: You are horrified at our intending to do away with private property in ideas. But in your existing society, private property is already done away with for nine-tenths of the population. What they create is immediately appropriated by their employers, who claim the fruit of their intellect through the law of patent, copyright, trade secret and other forms of "intellectual property." Their birthright in the electromagnetic spectrum, which can allow all people to communicate with and learn from one another, freely, at almost inexhaustible capacity for nominal cost, has been taken from them by the bourgeoisie, and is returned to them as articles of consumption--broadcast culture, and telecommunications services--for which they pay dearly. Their creativity finds no outlet: their music, their art, their storytelling is drowned out by the commodities of capitalist culture, amplified by all the power of the oligopoly of "broadcasting," before which they are supposed to remain passive, consuming rather than creating. In short, the property you lament is the proceeds of theft: its existence for the few is solely due to its non-existence in the hands of everyone else. You reproach us, therefore, with intending to do away with a form of property, the necessary condition for whose existence is the non-existence of any such property for the immense majority of society.

It has been objected that upon the abolition of private property in ideas and culture all creative work will cease, for lack of "incentive," and universal laziness will overtake us.

According to this, there ought to have been no music, art, technology, or learning before the advent of the bourgeoisie, which alone conceived of subjecting the entirety of knowledge and culture to the cash nexus. Faced with the advent of free production and free technology, with free software, and with the resulting development of free distribution technology, this argument simply denies the visible and unanswerable facts. Fact is subordinated to dogma, in which the arrangements that briefly characterized intellectual production and cultural distribution during the short heyday of the bourgeoisie are said, despite the evidence of both past and present, to be the only structures possible.

Thus we say to the owners: The misconception that induces you to transform into eternal laws of nature and of reason, the social forms springing from your present mode of production and form of property--historical relations that rise and disappear in the progress of production--this misconception you share with every ruling class that has preceded you. What you see clearly in the case of ancient property, what you admit in the case of feudal property, you are of course forbidden to admit in the case of your own bourgeois form of property.

Our theoretical conclusions are in no way based on ideas or principles that have been invented, or discovered, by this or that would-be universal reformer. They merely express, in general terms, actual relations springing from an existing class struggle, from a historical movement going on under our very eyes.

When people speak of ideas that revolutionise society, they do but express the fact, that within the old society, the elements of a new one have been created, and that the dissolution of the old ideas keeps even pace with the dissolution of the old conditions of existence.

We, the creators of the free information society, mean to wrest from the bourgeoisie, by degrees, the shared patrimony of humankind. We intend the resumption of the cultural inheritance stolen from us under the guise of "intellectual property," as well as the medium of electromagnetic transportation. We are committed to the struggle for free speech, free knowledge, and free technology. The measures by which we advance that struggle will of course be different in different countries, but the following will be pretty generally applicable:

XXXXXX. Naszym zamiarem jest odzyskanie dziedzictwa kulturowego, zrabowanego nam za pomocą wytrychu „własności intelektualnej”. Podobnie rzecz ma się z elektromagnetycznym transportem danych. Jednoczymy się, by walczyć o wolne słowo, wolną świadomość i wolną technologię. Oręża, jakich zamierzamy użyć w tej walce będą różne w różnych krajach, ale wszędzie naszym celem będzie:

1. Abolition of all forms of private property in ideas.

1.Zniesienie wszystkich form własności prywatnej idei.

2. Withdrawal of all exclusive licenses, privileges and rights to use of electromagnetic spectrum. Nullification of all conveyances of permanent title to electromagnetic frequencies.

2.Unieważnienie wszystkich licencji na wyłączność, przywilejów i praw na elektromagnetycznym polu eksploatacji. Anulowanie wszystkich ograniczeń wobec elektromagnetycznej transmisji danych.

3. Development of electromagnetic spectrum infrastructure that implements every person's equal right to communicate.

3.Rozwój infrastruktury komunikacji elektromagnetycznej tak, aby zapewnić wszystkim ludziom równe prawa uczestnictwa.

4. Common social development of computer programs and all other forms of software, including genetic information, as public goods.

4.Społeczne zjednoczenie na rzecz uznania programów komputerowych i innych elementów oprogramowania za dobro wspólne

5. Full respect for freedom of speech, including all forms of technical speech.

5.Pełne poszanowanie wolności wypowiedzi, w tym także w aspekcie technicznym.

6. Protection for the integrity of creative works.

6.Ochrona integralności utworów.

7. Free and equal access to all publicly-produced information and all educational material used in all branches of the public education system.

7. Wolny i równy dostęp do wszystkich informacji pochodzacych z obiegu publicznego oraz wszystkich materiałów edukacyjnych we wszystkich dziedzinach publicznego systemu edukacji.

By these and other means, we commit ourselves to the revolution that liberates the human mind. In overthrowing the system of private property in ideas, we bring into existence a truly just society, in which the free development of each is the condition for the free development of all.

• Professor of Law, Columbia University Law School.

1 The free software movement has used programmers throughout the world--paid and unpaid--since the early 1980s to create the GNU/Linux operating system and related software that can be copied, modified and redistributed by all its users. This technical environment, now ubiquitous and competitively superior to the proprietary software industry's products, frees computer users from the monopolistic form of technological control that was to have dominated the personal computer revolution as capitalism envisioned it. By displacing the proprietary production of the most powerful monopoly on earth, the free software movement shows that associations of digital workers are capable of producing better goods, for distribution at nominal cost, than capitalist production can achieve despite the vaunted "incentives" created by ownership and exclusionary "intellectual property" law.

©Eben Moglen, 2003 Verbatim copying and distribution of this entire article is permitted in any medium, provided this notice is preserved.

Kopiowanie bez jakiejkolwiek zmiany treści oraz rozpowszechnianie tego artykułu w całości jest dozwolone na dowolnym polu eksploatacji pod warunkiem zamieszczenia w całości i bez zmian niniejszej informacji o warunkach rozpowszechniania.[2]

---

Przypisy:

[1] Użyty przez Moglena neologizm “dotcommunism” jest dość wieloznaczny, dlatego zasługuje na przypisy. Zbitka ta łączy "komunizm" z terminem “dotcom”. Ten zaś sam w sobie może oznaczać kilka rzeczy. Termin pochodzi od adresu najpopularniejszych domen internetowych “.com”, co jest skrótem od słowa “komercyjne”. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych “dotcomami” nazywano firmy, których jedyną sferą działalności miał być internet, i których nazwa często była jednocześnie adresem www. Ogromne oczekiwania wobec nowego rynku zaowocowały powstaniem tzw. bańki internetowej (“dotcom bubble”) czyli spekulacyjnym przeinwestowaniem całego sektora, a następnie - w marcu 2000 roku - jej “pęknięciem” czyli gwałtownym przecenieniem akcji, co spodowało w kolejnych miesiącach falę krachów i bankructw, a w efekcie utratę zainwestowanych w akcje oszczędności całego życia milionów zwykłych amerykanów oraz masowe zwolnienia w sektorze technologicznym. Tekst Ebena Moglena został napisany w styczniu 2003 roku, w chwili gdy kurs akcji przedsiębiorstw zaawansowanych technologii NASDAQ osiągnął poziom z roku 1996 - a więc z czasów przed powstaniem komercyjnie dostępnego internetu. Termin “dotcommunism” ma być więc z założenia przeciwieństwem słowa “dotcom”, rozumianego jako fałszywa obietnica i symbolu wszystkiego, co w globalizującym się kapitaliźmie najgorsze.

[2] Zastosowana przez Ebena Moglena licencja wskazuje albo na zamiar ograniczenia rozpowszechniania tego tekstu jedynie do sfery anglojęzycznej i zakazie tłumaczeń (co jest analogiczne do zastrzeżeń dotyczących oficjalnych tłumaczeń licencji GPL na inne języki) lub o nie uwzględnieniu prostego faktu, że język angielski nie jest jeszcze jedynym językiem używanym na kuli ziemskiej. W każdym razie rozpowszechnianie tłumaczenia tego tekstu, co robimy na niniejszej stronie, narusza przepisy obowiązującego w Polsce prawa autorskiego a w szczególności dyspozycję Artykułu 2 ustęp 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Tekst jednolity Dz.U z 2006 nr 90 poz.658 ze zmianami). W tej sytuacji proponuje by przed dalszymi próbami rozpowszechniania tłumaczenia zwrócić się do autora o wyjaśnienie tej jaskrawej sprzeczności pomiędzy idami prezentowanymi w artykule a treścią zastosowanej licencji. Jest to celowe z uwagi na postanowienia artykułów 116 i 117 prawa autorskiego mówiących o odpowiedzialności karnej za naruszenie praw autorskich. Przestępstwa te są ścigane z urzędu a więc wniosek prof. Moglena nie będzie potrzebny do wszczęcia postępowania.