Wikipedysta:Reod/brudnopis/Historia grupy King Crimson

Z Wikipedii

Tłumaczenie z [| angielskiego]

King Crimson - brytyjska supergrupa z kręgu progresywnego rocka, która bodaj najdalej rozciągnęła granice gatunku. Wskutek licznych zmian personalnych, grupa nigdy nie wykształciła stałego brzmienia. Założycielem grupy i jej jedynym stałym członkiem jest Robert Fripp, wirtuoz gitary i melotronu.

[edytuj] Początek

Michael Giles, perkusista, oraz jego brat basista Peter, zorganizowali kasting na śpiewającego organistę. Na ich ogloszenie zareagował Robert Fripp - gitarzysta, który nie umiał jednak śpiewać. Nie przeszkodziło to jednak w uformowaniu zespołu pod pierwszą nazwą Giles, Giles and Fripp. Ich pierwszym album nosił nazwę The Cheerful Insanity of Giles, Giles and Fripp.

Fripp powiedział na jednym ze spotkań: "Bracia Giles szukali śpiewającego organisty. Ja byłem natomiast nieśpiewającym gitarzystą. po trzydziestu dniach wspólnych nagrań i z nimi, zapytałem czy dostanę tę robotę , jak gdyby trochę na żarty. Michael Giles zrolował papierosa i poiwedział, bardzo powili: 'Nie pozwalaj sobie być tak zaangażowany w pracę z nami tak od razu, rozumiemy się?' Ciąglę nie wiem, czy dostałem tę robotę."

Początkowy skład zespołu zmienial się, gdy ich debiutanckie nagrania nie okazywały się szczególnymi sukcesami. Zespół jednak zrezygnował z występów wraz z Keith Moonem z The Who.

Fripp zobaczył wtedy zespół "1-2-3" w legendarnym klubie Marquee (klub muzyczny), który zainspirował Crimsonów do upodobania w klasycznych melodiach i improwizacjach na kształ jazzu. pierwszym muzykiem, który dolączył do nowo formującej się formacji był multiinstrumentalista Ian McDonald, grający w zespole na piszczałkach trzcinowych i drewnianych, pisząc również piosenki na wpół z tekściarzem Peterem Sinfieldem, który naturalnie także dołączył do grupy nazwanej wtedy Infinity, w której na krótko śpiewał wokalista znany z Fairport Convention, Judy Dyble.

McDonald powiedział Peterowi w 1868: "Peter, muszę ci powiedzieć, że twój zespół jest beznadziejny, niemniej jednak piszesz świetne teksty. Chciałbyś nagrać wpsólnie kilka piosenek?" Peter zgodził się, a pierwszą ze wspólnie napisanych piosenek obydwu panów była "In the Court of the Crimson King". Przyjaciel Freippa z dzieciństwa, Greg Lake, ściągnięty przez innych na miejsce basisty Petera Gilesa, także śpiewał w zespole. Zatem pierwszym wcielenie grupy ugruntowało się 30 listopada 1968, a pierwsza poważna próba odbyła się 17 stycznia następnego roku.

Wkrótce potem, zakupili melotron, używając go do tworzenia oryginalego brzmienia orkiestralnego rocka.

Nazwę zeposłu, King Crimson, wymyślił Peter Sinfield, jako synomim dla Beelzebuba, księcia demonów. Według Frippa, Beelzebub mógł być angielską formą arabskiego "B'il Sabab", znaczącego tyle co "człowiek z celem". Niemniej jednak nazwa jest rozumiana jako ba'al zebul, "Pan Wysokich Miejsc". Przekształcano ją jednak zlośliwie do "ba'al zevel" co można przetłumaczyć jako "Pan stosu bzdur" oraz "ba'al zevuv", czyli "Pan cheł".

Pierwszy debiut na żywo King Crimson zaliczył 19 stycznia 1969r. Był to przełomowy, darmowy, koncert odbywajacy się w Hyde Park, wystawiany na scenie przez The Rolling Stones 19 lipca 1969r, przed 65 000 widownią. Pierwszy studyjny album King Crimson, In the Court of the Crimson King został wydany w październiku przez wytwórnię EG Records, opisany przez Freppa słowami: "nagłe rozbicie" oraz "New York's acid album of 1970", pomimo, że Fripp i Giles stanowczo odcinają się od opini, jakoby zespół kiedykolwiek stosował psychodeliczne narkotyki.

Album otrzymał publiczne gratulacje od członka zespołu The Who, Pete'a Townshenda, który nazwał płytę "niesamowitym arcydziełem".

Po etapie muzykowania w Anglii, zespół popłyną na turne po Stanach Zjednoczonych, występując obok współczesnych grup myzycznych tego okresu, "osłupiając publiczność i krytyków" niezwykle oryginalnym brzmieniem. Napięcie wewnatrz zepsołu ostatecznie osiągnęło limit, w konsekwencji doprowadzając do opuszczenia King Crimson McDonalda i Michaela Gilesa, którzy rozpoczęli solową karierę, nagrywając studyjny album McDonald and Giles w 1970. McDonals poszedł naprzód, stajac się członkiem zespołu Foreigner w 1976.

[edytuj] Rok 1970

King Crimson ewoluował powoli z biegiem lat, niezwłocznie podąrzając w stronę rozpadu oryginalnego składu. Resztki trio Freippa, Sinfield i Lake, wytrwali jeszcze tylko krótką chwilę, wydając singel Cat Food/Groon na początku 1970. Z biegiem czasu materiał zbierany przez członków zespołu zaowocowal drugą płytą In the Wake of Poseidon, często potrzegany jako bardzo podobny debiutanckiego, In the Court of the Crimson King.

Mel Collins, specjalista od instrumentów dętych drewnianych, wiziął udział w sesji nagrań wraz z basistą Peter Giles przed ostatecznym pożegnianiem się z grupą.

[edytuj] Albumy studyjne

• In the Court of the Crimson King (Październik 1969)
• In the Wake of Poseidon (Maj 1970)
• Lizard (Grudzień 1970)
• Islands (Grudzień 1971)
• Larks' Tongues in Aspic (Kwiecień 1973)
• Starless and Bible Black (Czerwiec 1974)
• Red (October 1974)
• Discipline (1981)
• Beat (1982)
• Three of a Perfect Pair (1984)
• THRAK (1995)
• The ConstruKction of Light (2000)
• The Power to Believe (2003)