Rock albumowy

Z Wikipedii

Rock albumowy (ang. album-oriented rock) - styl w muzyce rockowej.

We wczesnej fazie rozwoju muzyki rockowej podstawowym medium dystrybucji muzyki był tzw. "singel" (z ang. single), na którym zamieszczano jedną lub dwie, po jednej na każdej stronie, piosenki. Po wydaniu kilku singli jednej grupy, wytwórnie płytowe grupowały te, które zdobyły popularność, na "longplejach" (z ang. long play lub LP), często dodając inne piosenki, tzw. "wypełniacze" (ang. fillers). Single i w większości przypadków wyłącznie one, odgrywane były przez stacje radiowe. Począwszy od końca lat sześćdziesiątych można zaobserwować wśród wielu grup odejście od wydawania singli i skupienie się na produkcji całych albumów. Często związane było to ze wzrastającą popularnością albumów tematycznych, lecz także albumy nie posiadające tej cechy nagrywane były w całości. Ich twórcom przyświecał zwykle cel zachowania spójności stylistycznej albumu oraz symetrycznego rozłożenia akcentów, np. umieszczenie utworu instrumentalnego, groteski, utworu akustycznego itd. Niekiedy wydanie albumu poprzedzone było wydaniem jednego czy dwóch promocyjnych singli, ale zawsze wtedy album był ukończony lub na ukończeniu. Wiele grup w ogóle rezygnowało z wydawania singli. I tak na przykład Pink Floyd nie wydał ani jednego singla w latach siedemdziesiątych, a Led Zeppelin pierwszy singel wydał już u schyłku swej działalności, w 1980. Mistrzostwo w konstrukcji albumów osiągnęła np. Dire Straits, bardzo starannie dobierając materiał do swych albumów, tak by doskonale wyważyć proporcje pomiędzy utworami.