Sąd grodzki (historia)
Z Wikipedii
Sąd grodzki – sąd w dawnej Rzeczypospolitej. Wykształcił się z sądów małopolskich starostów grodowych na przełomie XIV i XV w. Sąd pod przewodnictwem starosty i sędziego grodzkiego sądził wszystkie sprawy, w których pozwanym był szlachcic nieosiadły (gołota) oraz tzw. sprawy gardłowe z czterech artykułów grodzkich. Podczas gdy w XVII wieku znaczenie sądów ziemskich malało, zwiększała się rola sądów grodzkich. Liczba ich funkcjonariuszy rosła. Rozszerzały się również ich kompetencje - obok spraw karnych zaczęto obejmować również cywilne. Sędzia grodzki, mianowany przez starostę, a tym samym powoływany niezależnie od sejmiku, nadal działał sprawnie.
W pierwszych latach PRL-u (do 1950 r.) sąd grodzki był sądem I instancji. Orzekał w drobnych sprawach cywilnych i karnych. Orzekał w składzie jednoosobowym. Przy sądach grodzkich mogły być tworzone sądy pracy.
[edytuj] bibliografia
Historia państwa i prawa polskiego, Juliusz Bardach(red.), Warszawa 1985