Sławomir Sztobryn
Z Wikipedii
Sławomir Sztobryn (ur. 19 stycznia 1956), pedagog polski, historyk myśli pedagogicznej, profesor Uniwersytetu Łódzkiego.
Studia pedagogiczne ukończył z wyróżnieniem w 1979 i podjął pracę w Uniwersytecie Łódzkim w ówczesnej Katedrze Historii i Teorii Wychowania. Od 1980 przez dwadzieścia lat pełnił funkcję sekretarza "Folia Paedagogica et Psychologica". W 1988 obronił napisaną pod kierunkiem prof. dr Eugenii Podgórskiej rozprawę doktorską Myśl pedagogiczna Sergiusza Hessena. Otwarcie przewodu oraz obrona pracy miały miejsce na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Monografia, częściowo zmieniona, ukazała się w Wydawnictwie UŁ pt. Filozofia wychowania Sergiusza Hessena (Łódź 1994). Kolejna książka zatytułowana Polskie badania nad myślą pedagogiczną w latach 1900-1939 w świetle czasopiśmiennictwa. Ujęcie metahistoryczne wydana w 2000 została przedłożona Radzie Wydziału Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego jako rozprawa habilitacyjna. Obie prace były nominowane do nagrody Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN. Jest autorem ok. 100 rozpraw ogłoszonych w krajowych i zagranicznych publikacjach (wykaz publikacji na stronie domowej).
Od października 2001 Sztobryn rozpoczął współpracę z Chrześcijańską Akademią Teologiczną w Warszawie, a w październiku 2004 powrócił na Uniwersytet Łódzki. 1 kwietnia 2005 otrzymał nominację na kierownika Zakładu Pedagogiki Filozoficznej w Katedrze Teorii Wychowania. W latach 1990, 1993 i 1996 był nagradzany przez Rektora UŁ za osiągnięcia dydaktyczne, wychowawcze i organizacyjne oraz za cykle publikacji z zakresu badań rozwoju myśli pedagogicznej. W 1999 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Rektor Uniwersytetu Łódzkiego w VIII edycji Konkursu na Najlepszy Podręcznik Akademicki wydany w 2006 roku przyznał mu III nagrodę za współautorstwo podręcznika pod red. B. Śliwerskiego zatytułowanego Pedagogika t. 1-3, GWP, Gdańsk 2006.
Główną dziedziną badań naukowych Sztobryna jest historia doktryn i myśli pedagogicznej, historia idei oraz metodologia badań historyczno-pedagogicznych. Jego twórczość dotyczy pogranicza pedagogiki, filozofii i historii. Jest uczestnikiem i animatorem ruchu naukowego w środowisku historyków wychowania i pedagogów. Należy do grona założycieli, Zarządu oraz Rady Wydawniczej Sekcji Historii Wychowania Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego oraz jest członkiem Towarzystwa Historii Edukacji. Od 15 października 2002 jest ekspertem Państwowej Komisji Akredytacyjnej. Na Wydziale Nauk o Wychowaniu Uniwersytetu Łódzkiego prowadzi seminarium doktorskie. Od 1998 członek międzynarodowego Komitetu Redakcyjnego czasopisma "Humanisierung der Bildung" wydawanego pod redakcją R. Golza i R. W. Kecka. Od 2003 redaguje serię naukową zatytułowaną Pedagogika filozoficzna. Od 2005 redaguje również czasopismo "Edukacja Alternatywna". Jest redaktorem naczelnym elektronicznego czasopisma "Pedagogika Filozoficzna on-line"(2006) umieszczonego w wortalu (www.pedagogika-filozoficzna.edu.pl) tworzonym w ramach grantu Ministerstwa Edukacji i Nauki [nr 1 H01F 031 29].
Poza uczelniami państwowymi był związany również z kilkoma szkołami niepublicznymi; od lutego 2003 do września 2005 był zatrudniony w Wyższej Szkole Kupieckiej w Łodzi pełniąc tam funkcję kierownika Katedry Pedagogiki oraz redaktora naczelnego Redakcji Wydawnictw Humanistycznych. Od 1 października 2005 do 1 grudnia 2006 pełnił obowiązki dziekana w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi. W 2006 został członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego i w tym samym roku powołał do zycia Towarzystwo Pedagogiki Filozoficznej im. B. F. Trentowskiego, którego został prezesem. Od 1 lutego 2008 r. objął stanowisko kierownika Katedry Teorii Wychowania na Wydziale Nauk o Wychowaniu Uniwersytetu Łódzkiego.
